Snoepverslaving

Je kan natuurlijk heel simpel zeggen: dan koop je het toch niet? Maar zo werkt dat niet bij mij. Als ik langs die schappen in de supermarkt loop, dan is het net alsof de verpakkingen plots mondjes krijgen en mij roepen. Kom maar, hier zo, ja! Neem mij áls-tu-blieft mee! Ik heb het dus over chocolade.

De witte variant is mijn favoriet, maar veelal ben ik niet zo heel kieskeurig. Vooral met de paashaas heb ik een ingewikkelde verhouding omdat deze zowel eetbaar is, als heel verleidelijk de chocolade-eitjes uitstalt. Én volgens mij komen er elk jaar weer nieuwe, zeer smakelijke, varianten te voorschijn. Met praliné, met caramel en ook cappuccino blijkt een hardloper hier in huis te zijn.

Ik ben een moeder die niet heel streng is voor wat betreft het snoepbeleid. Ik heb liever dat er wordt gepakt dan stiekem gedoe. Uiteraard wel met de intentie om Max alles met mate toe te staan. Maar dan moet je als moeder natuurlijk wel het goede voorbeeld geven! En daar wringt hem nu net de schoen. Ik kan echt behoorlijke uitspattingen hebben. Ik ben sowieso een grote snoeper, met alles op dat gebied kun je mij wel blij maken. Erg blij zelfs. Een zak M&M’s, een reep zus, een pak koekjes zo. Bij ééntje proeven begint het altijd, waarna de rest van de verpakking er aan moet geloven.

Gelukkig kan ik het figuurtechnisch gezien nog wel hebben. Alhoewel, naarmate de cijfers 4 en 0 met rasse schreden naderen krijg ook ik moeite met het in stand houden van mijn maatje. En nu de eerste zonnestralen weer te voorschijn komen, komt bij mij ook het besef dat het niet meer al te lang zal duren voordat mijn lichaam weer in deels onbedekte toestand getoond zal moeten worden.

Zo kocht ik laatst, ter voorbereiding, een massageapparaatje dat belooft om cellulite geheel tot het verleden te laten behoren. En dát is nou precies wat wij vrouwen willen, dus dat ding heb ik maar gelijk meegenomen. Ik vroeg mij toen overigens niet af waarom het apparaatje ongeveer 90% was afgeprijsd. Zou dit te maken kunnen hebben met de effectiviteit? Maar goed, nadat ik voor een week of wat elke avond intensief aan het rollen ben geweest, met zero-nul-komma-nul resultaat, heb ik de beschrijving er eens bij gepakt. Onder het genot van een heerlijk chocoladekoekje, nam ik deze door. En opeens realiseerde ik mij het volgende: zou het - wellicht, heel misschien hoor - zo kunnen zijn dat door het nuttigen van een reep chocolade of het leegeten van de zak M&M’s het effect van het rollen wat langer op zich laat wachten, zo niet uitblijft?

Want het is gewoon waar: ieder pondje gaat door het mondje en blijft plakken op het kontje en het wordt hoog tijd dat ik het goede voorbeeld ga geven. Want jeetje, volgens mij ben ik gewoon snoepverslaafd!

© Laura van Straaten - Oversteegen

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 24 mei 2012

Potje voetballen

Max is dol op voetballen. Bijna dagelijks worden verschillende technieken geoefend en dribbelt hij fanatiek met de bal door de tuin. Uiteraard moet Max zijn uitrusting gelijk zijn aan die van de sterspelers van deze tijd en daarom heeft hij verschillende shirtjes van uiteenlopende clubs. Zowel nationaal als internationaal. Laatst, op een verjaardag, speelden de jongens daar een potje voetbal in de tuin. Max mengt zich in de wedstrijd met de mededeling dat hij hetzelfde shirt heeft als een van de “teamgenoten”. De vriendschap is hierdoor een feit en het andere jongetje doet er nog een schepje bovenop door de info dat hij buitenom zijn “Messi”-shirt ook nog een shirt heeft van een Italiaanse ploeg. Max lacht dit een beetje weg door er nóg een schepje bovenop te doen en te vertellen dat zijn Messi-shirt toevallig uit Italië kómt. Nou, en dan ben je natuurlijk uitgepraat!

Om het gesprek een andere wending te geven, vraagt iemand aan Max of hij al op voetbal zit. Hij antwoordt dat hij daar nog te klein voor is maar dat hij, zodra hij oud genoeg is, zeker op voetbal gaat. Bij welke club hij dan gaat spelen, wordt er gevraagd. “FC Twente natuurlijk!”, op een toon alsof dit de meest onzinnige vraag is welke hij ook gesteld heeft gekregen.

Pas geleden liepen we tegen een outfit van het Nederlandse elftal aan. Deze ontbrak nog aan Max zijn collectie, dus ook deze variant moest er komen. Ook al heb ik zelf een enorme hekel aan voetbal, ik stimuleer vanzelfsprekend deze liefhebberij van mijn zoon en met een blij gezicht reken ik het tenue af. Eenmaal thuis moet de outfit direct aan en ook de volgende dag, als opa en oma op bezoek zijn, vindt er een kleine modeshow plaats.

Deze dag wil Max, ondanks de lage temperatuur, zijn voetbaltenue aan laten en gaat in de tuin de dagelijkse trainingssessie van start. Doelschoppen worden getraind, alsmede trucjes, balbezit en schijnbewegingen. En dit alles met de briljante, zelf aangeleerde vaardigheden van een vijfjarige. De ballen worden loeihard door de tuin geschopt en blijven zo nu en dan in een boom hangen. Stokken en bezems worden er achteraan gegooid, want dat heeft hij mama wel eens zien doen in een dergelijke situatie. Daarna gaat hij schoten oefenen tegen de muur en hou ik mijn hart vast want deze muur bevindt zich precies tussen twee grote ramen. Het gaat tot nu toe nog steeds goed, maar ik klop het toch maar even af.

Opa en oma zijn er nog en we lopen allemaal even naar buiten om Max zijn moves te bewonderen. We staan gezellig als publiek aan de zijkant als Max een strafschop gaat oefenen. Ik wil net wat tegen de anderen zeggen als ik deze plots verschrikt zie kijken en Max hoor roepen: “Mama Kijk Uit!”. Een tel later voel ik hoe de bal, met een enorme kundigheid (dat wel), ongenadig de zijkant van mijn gezicht raakt …

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 17 mei 2012

Te veel “things-to-do”

Ik plan te veel. Ik wil altijd zoveel dingen - tegelijk - doen, dat ik gewoon een lijstje moet maken om dingen niet te vergeten. Vooral na het eten, onder het afruimen van de tafel, schiet mij van alles te binnen wat ik de volgende dag nog moet gaan doen of wil gaan doen. Bedden wassen, ramen lappen, vitrages wassen, stofzuigen, dweilen, tuin snoeien, tuin vegen, hondjes kammen, rietjes kopen, vuilniszakken meenemen, en ga zo maar door.

Als ik deze dingen niet opschrijf, dan ben ik echt bang dat ik de volgende dag met een vraagteken op mijn voorhoofd sta te bedenken wat ik ook al weer moest doen. Dit kan het volgende betekenen: 1. dat het over het geheel genomen niet zo van belang is om te doen, of 2. dat het zoveel is, dat er geen overzicht in te krijgen is.

Ik ga voor een combinatie van allebei. Want bijvoorbeeld vitrages wassen, dat is niet echt een klus van vandaag op morgen. Dit kan best een dag wachten, denk ik. Als het regent kan ik de tuin zowel niet vegen als niet snoeien en kunnen ook de hondjes niet gekamd worden, aangezien ik dit altijd buiten doe. Dus dit moet ook wachten. Stofzuigen en dweilen doe ik doorgaans dagelijks dus dat hoef ik ook eigenlijk niet op te schrijven. De ramen lap ik in de regel niet elke dag en is zeker een klusje dat ik wel eens “per ongeluk” over het hoofd wil zien. Boodschappen doe ik een maal per week, dus die twee dingen die ik moet hebben, ach, die kunnen ook wel tot het weekend wachten.

Dus zo komt het dat ik soms ook sub-lijstjes maak. Eén lijst met wat ik absoluut móet doen, en daarnaast een lijst met dingen die ik wel moet doen maar wat eventueel nog kan wachten. Vaak kijk ik niet zo vaak op deze tweede lijst, maar neem ik die ter kennisgeving aan. In lijst één wordt nogal eens geschrapt of items uit deze lijst verdwijnen naar de sub-categorie.

Laatst besloot ik de lijst eens bij te werken en te actualiseren. Want ik schrap dingen en voeg weer “things-to-do” toe waardoor het veelal een ietwat chaotisch lijstje wordt. Een beetje orde scheppen dus en overzicht creëren. Door deze update heb ik nu drie lijstjes gekregen. Spoed, niet zo spoed en helemaal geen spoed. Dit gaat inhouden dat ik dagelijks drie lijstjes door moet worstelen om te gaan bepalen wat ik die dag moet gaan doen.

Dus toen ik vanochtend mijn to-do-lijsten ging raadplegen om mijn planning voor vandaag rond te krijgen, heb ik eens diep gezucht. Daarna heb ik het koffieapparaat aangezet en een heerlijk kopje koffie gemaakt. Ik heb de krant er bij gepakt en ben op mijn gemak gaan zitten. Als er drie lijstjes zijn, kan er ook wel een vierde bij. Bijvoorbeeld die van: heb ik helemaal geen zin in vandaag!

- Deze blog was op 10 mei 2012 "Blog van de dag" op de site www.hippemamaclub.nl -

Woeste Willem

Vorige week hebben we met de kleutertjes van school, de groepen één en twee, een theatervoorstelling bezocht. Een theaterbewerking van het boek “Woeste Willem”. Tot aan die dag nog nooit van gehoord, maar nu kan ik er over meepraten! Zoek eens op internet naar Woeste Willem, en er komt er veel tevoorschijn over deze humeurige, gepensioneerde zeerover.

Moeders werden tijdig verzocht aan te geven of ze op deze dag beschikbaar waren om mee te rijden met de kleuters. Ik had niets bijzonders in de planning, dus ik heb mij aangemeld als taxichauffeur. Een dag voor de voorstelling werd de indeling van de auto’s bekend gemaakt. Thuis werd ik onderworpen aan een kritisch vragenvuur over de reis (vier kilometer): hoe het zou gaan verlopen, of iedereen er daadwerkelijk zou zijn en of de betreffende moeders wel beschikken over de juiste autostoeltjes.

De chauffeurs moeten die dag rond tien uur op school zijn, want volgens planning zullen we om kwart over tien vertrekken richting theaterzaal. En tussen alle uitbundige kinderen verzamelen, kalmeren, naar de juiste auto dirigeren, gordeltjes om en daadwerkelijk vertrekken zit zéker een kwartier. Ik vond het zelf een nogal gewaagde tijdsplanning maar uiteindelijk rijden we daadwerkelijk weg om tien voor half elf, dus redelijk op schema.

In mijn auto kan ik achterin drie kleutertjes vervoeren en omdat de juf ook nog een plekje in een taxi zocht, heb ik haar ook meegenomen. De spanning voor de drie kleintjes achterin bereikte bijna zijn top want hoe spannend is het als ook de juf mee gaat in de auto waarin jij zit? De rit van tien minuutjes verloopt soepel en bij het theater aangekomen blijkt dat er ook nog een andere school met haar kleutergroepen aanwezig is. Een drukte van belang.

We worden hartelijk ontvangen door een kunstenaarstype (haren tikkeltje in de war, ietwat morsige kleding en gympies aan zijn voeten), en allen verzocht plaats te nemen op de daarvoor bestemde banken. Nog voordat ons zitvlak de bank raakt dempt het licht en begint de voorstelling, we zijn net op tijd. De acteur doet het erg leuk. Hij doet mij denken aan een jeugdige versie van Bert Visscher, met dezelfde hyperactieve trekjes maar dan voor een publiek van 4 tot 6 jaar. Woeste Willem blijkt een vertelvoorstelling over stoer doen, bang zijn en over vriendschappen die je niet aan ziet komen. Op zich best pittige kost voor kleutertjes, maar de manier waarop de voorstelling wordt gebracht maakt dit goed. “Bert” heeft de kleine lachertjes volledig op zijn hand!

We verlaten drie kwartier later de zaal. De kindjes met rode wangen, en veel stiller dan toen ze de zaal betraden. Ik heb ze horen schaterlachen dus ben er van overtuigd dat allen hebben genoten van de voorstelling. Ze zijn moe maar voldaan.

Als we weer in de auto zitten is het eerste wat ik vraag aan de theatergangers op de achterbank of ze het leuk vonden. Max antwoordt als eerste: “Dát weet ik eigenlijk niet meer precies.”

geschreven op donderdag 26 april 2012 voor www.hippemamaclub.nl