Eten koken

Ik las vanmiddag een artikel, waarvan ik na het lezen van het opschrift al wist dat hier mijn blog van vandaag over zou gaan. Want wat blijkt? Ik citeer: “Eén op de drie moeders kookt elke avond drie gerechten”. Wát? Mijn haren rechtovereind, de wangen donkerrood gekleurd van ontzetting en stoom uit mijn neusgaten.

Na van de eerste schrik te zijn bekomen en toch behoorlijk nieuwsgierig naar de uitleg, ben ik het artikel eens goed gaan lezen. Er zijn dus blijkbaar moeders die, om aan de wensen van hun gezin tegemoet te komen, elke avond meerdere maaltijden koken. Écht waar. Zo blijkt uit onderzoek. Naast de wens van de kinderen, schijnt ook de man des huizes een behoorlijke vinger in de pap te hebben voor wat betreft de keuze van de uiteindelijke maaltijd.

Samengevat komt het hier op neer: in een doorsnee gezin met twee kinderen, een vader en een moeder, komt het voor dat niet iedereen hetzelfde lekker vindt. Oké, daar kan ik in komen. Moeder kookt voor ieder kind apart een maaltijd (ene kindje wil bijvoorbeeld macaroni, de andere wil graag pannenkoeken) en ook voor vader wordt apart een maaltijd gekookt, ik zeg: stamppot. Wat moeder zélf zou willen eten komt eigenlijk niet aan de orde in dit artikel, maar zij zal hoogstwaarschijnlijk genoegen nemen met een keus uit één van deze drie maaltijden.

Zie je het voor je? Ik dus niet. Kom op zeg, uiteraard bemerk ik ook wel eens een bepaald soort weerstand tegen mijn keuze van de maaltijd. Man zegt dan niets, eet slechts twee happen en laat de rest liggen onder het mom dat hij “gewoon niet zo’n honger heeft vandaag”. Max geeft overduidelijk en luidkeels aan hoe smerig hij hetgeen vindt wat hij op zijn bord aantreft. Uiteindelijk is de gehele maaltijd binnen tien minuten afgerond, is er slechts één bord helemaal leeg (die van mij, absoluut, al is het alleen maar om het principe), één nog geheel gevuld en één waarvan een muizenhapje is genomen. Teleurgesteld en ontstemd tegelijk dreig ik dat ik het bijltje er bij neer zal gooien en dat ze maar met z’n tweeën boodschappen moeten gaan doen en maar gewoon zelf moeten gaan koken. Dat zal ze leren! Natuurlijk komt hier in de praktijk niets van terecht, en bereid ik de volgende dag met dezelfde liefde de maaltijd en gooi ik bij tijden jammerlijk genoeg weer dezelfde hoeveelheden voedsel in de afvalbak. Maar om dan maar voor elk wat ánders te gaan koken? Nee, ik blijf, misschien tevergeefs, de hoop houden dat het ooit goed komt, en dat mij verwachtingsvol wordt gevraagd of er nog meer in de pan zit.

Het hele artikel lees ik echt met een open mond van verbazing. Onder het stuk staan een aantal reacties. Wat mij direct opvalt is dat de strekking van alle reacties gelijkluidend is: “Eten wat de pot schaft!” En zo is ‘t.

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 21 juni 2012

Zomertijd #3

En wederom kan ik met trots berichten dat ik tot een van de winnaars behoor van een door Jaylen Books georganiseerde verhalen/schrijfwedstrijd! Mijn inzending zal worden gepubliceerd in het boek Zomertijd #3 waarvan tevens een deel van de opbrengst naar Stichting KiKa gaat.

Opruimwoede

Eén keer in de zoveel tijd heb ik er last van: opruimwoede, overzicht creëren in de chaos. De chaos die speelgoed heet. Nu Max ruimschoots vijf jaar is, is veel speelgoed te kinderachtig geworden of gewoon zodanig beschadigd dat hij er niet meer mee speelt. In weggooien ben ik niet echt een ster (aaah, weet je nog toen? En: maar die heeft hij wél van tante-huppeldepup gekregen!), dus wordt het betreffende speelgoed vaak verplaatst in plaats van écht opgeruimd. En op een gegeven moment is er gewoon nergens meer plek waarheen ik het spul kan verplaatsen.

Ik heb diverse bakken gekocht waarin ik de spullen kan opbergen, zodat ik nog een slag om de arm kan houden voor wat betreft het weggooien er van. Dit kan altijd nog, uiteindelijk. Ik sorteer op baby-, peuter- en kleuterspeelgoed en al snel zijn alle bakken vol. De woonkamer puilt uit van allerlei poppetjes, losse puzzelstukjes, gereedschap en van die prut die je bij de bekende supermarkten krijgt. Ik ben het zo zat om in een soort van speelgoedwinkel te wonen, dat ik spontaan besluit een bepaalde ruimte hier in huis in te richten als speelkamer. Hierheen verhuis ik alle dozen, bakken en grote stukken speelgoed.

Max komt eens kijken wat zijn moeder allemaal aan het doen is, en maakt zelf al snel beslissingen over spullen die wel en niet weggegooid kunnen worden. Hij is hierin nogal radicaal en ik besluit om niet álles weg te gooien wat hij aangeeft. Want stel je voor dát … De piratenhoed gaat wel in de vuilniszak want deze heeft onze jongste hond te pakken gekregen en er een eigen modelletje van gemaakt. In de prullenbak dus, ook volgens Max. We beginnen er gewoon lol in te krijgen, en in no-time is al het speelgoed uit de woonkamer verhuisd naar de nieuwe speelkamer. Zelfs een tafeltje met stoelen en een kleed worden daar geïnstalleerd zodat, wanneer er een vriendje komt spelen, ze daar gezellig kunnen zitten. Ik vind het allemaal prachtig en loop met een gelukzalig gevoel de speelgoedvrije woonkamer binnen.

Na een paar dagen fanatiek aan het werk geweest te zijn om zijn nieuwe domein in te richten, begint voor Max de lol van deze aparte ruimte er een beetje af te raken. “Kom je anders even bij me zitten in de speelkamer?”, vraagt Max mij met behoorlijke regelmaat. Ik leg hem uit dat mama toch ook nog wat andere bezigheden heeft, en dat ik niet steeds tijd heb om daar bij hem te gaan zitten. Dus, bijna onopgemerkt, wordt er dagelijks een deel van het speelgoed weer teruggesluisd richting woonkamer en ben ik een week later weer terug bij af: de kamer vol met speelgoed.

En dan vraagt Max mij te helpen zoeken naar zijn piratenhoed. Ik herinner hem er aan dat hij deze zelf heeft weggegooid omdat deze kapot was. Verschrikt kijkt hij mij aan: “Maar dat was maar een grápje hoor!”.  En ik denk hardop: “Zie je nou wel dat je gewoon níets moet weggooien?!”

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 14 juni 2012

Nieuwe schoenen

Na zeer recent nog een nieuw paar te hebben aangeschaft, moest ik vandaag met Max de stad in om opnieuw andere schoenen uit te zoeken. Het veelvuldig voetballen eist zijn tol in de vorm van kale neuzen, gescheurde naden en losgelaten zolen. Erg zonde van de huidige exemplaren omdat hij hier  maar een paar weekjes plezier van heeft gehad. Max had vandaag nog een vrije dag, dus we nemen het er van en gaan gezellig samen de stad in onder de voorwaarde van Max dat hij wel schoenen mag uitzoeken waarop hij net zo hard kan rennen als die waarop hij nu loopt.

Eenmaal aangekomen in de stad, valt Max zijn oog direct op een kraampje waar ze slush-puppy verkopen. Of hij een bekertje mag hebben? Kordaat pak ik hem bij zijn arm en herinner hem er aan dat we in de stad zijn om nieuwe schoenen uit te zoeken en dat dát het eerste is wat we gaan doen. Onder luid protest loopt Max uiteindelijk toch, mokkend, mee richting de eerste schoenenwinkel. De prijskaartjes in deze winkel steken allemaal hun tong naar mij uit dus hier hebben we het snel bekeken. Of hij dan nú een bekertje slush-puppy mag? Nee, en op naar de tweede winkel. Daar zien we een paar mooie schoenen, maar helaas, niet in Max zijn maat. Dus, hup, op naar de volgende.

Nabij winkel nummer vijf ben ik de tel kwijtgeraakt en was mijn winkeldrift van in het begin totaal verdwenen. En na elke winkel werd de vraag gesteld of hij dan nu een bekertje … NEE! Nú-éven-níet! Eerst schoenen! Overal hetzelfde liedje: kleur niet goed, model fout, veters verkeerd, gewoon  niet mooi, afgekeurd op snelheid of de juiste maat was niet aanwezig. Uiteindelijk vond Max een paar fel rode lakschoenen met een ingebouwde disco. Bij elke stap gaf de schoen aan alle kanten (flikkerend) licht. Deze waren het éinde. Ik keurde ze direct af en deelde ze in de categorie kermis-schoenen in. Na twee uur gaf ik de moed op en zwichtte ten slotte zelfs voor een bekertje slush-puppy. Omdat ik zelf ook best dorst had gekregen, trakteerde ik mijzelf ook maar op zo’n bekertje kleuterdrinken. En daar zat ik dan, midden in de stad, lekker in het zonnetje met een dolgelukkig kind met een langverwacht bekertje in zijn hand. Maar zonder schoenen.

Eenmaal terug in de auto prijs ik Max om het feit dat hij zich geen schoenen heeft laten opdringen en dat hij perfect aangaf wat hij niet mooi vond, zodat we nu niet met een paar schoenen thuiskomen die hij uiteindelijk helemaal niet wil hebben. En dat hij dus altijd moet gaan voor hetgeen hijzelf wil, en niet wat een ander zegt. Dan is het even stil op de achterbank en zegt Max bedachtzaam: “Maar waarom mocht ik dan die rode schoenen niet hebben? Want ik zei je toch dat ik juist die erg mooi vond?” Tja, soms zeg je als moeder dingen die ook tégen je gebruikt kunnen worden.

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 7 juni 2012

Een bezoekje aan de zorgboerderij

De school van Max organiseert regelmatig leuke uitstapjes voor de kleutertjes. Vandaag gaat “de reis” naar een zorgboerderij speciaal voor ouderen en ik mag mee als begeleidster. Het is erg warm, waardoor ik mij een beetje zorgen maak over het verloop van deze ochtend. Daarbij is een van de kleuters in mijn groep een beetje ziek, dus ik ben benieuwd wat de dag gaat brengen.

Eenmaal aangekomen op de boerderij, begin ik met mijn groepje van vier enthousiast aan het uitgestippelde programma voor deze morgen. We starten met een bezoekje aan de koeien en kalfjes die we zelf mogen voeren. Omdat er ook veel duiven op deze boerderij aanwezig zijn, vliegen deze in grote aantallen rond in de stal. Dit maakt meer indruk dan de kalfjes en de kinderen vinden het een beetje eng dus gaan we snel naar het volgende onderdeel.

Het is pas tien uur in de ochtend maar al bloedheet. De volgende opdracht is het inpotten van een tomatenplant. Dit moet gebeuren in een kas. Een kas en zinderende zomerhitte gaan niet goed samen, en we ervaren een gevoelstemperatuur van een graadje of vijftig. Er moeten in totaal vier plantjes gepot worden. Max begint met het eerste plantje en als ik zie in wat voor tempo dit gaat, dan vermoed ik dat dit wel eens een langdradige toestand kan worden. Iedereen kan ondertussen uitgewrongen worden dus ik stuur de kindjes alvast de kas uit, en pot zelf in een recordtijd de overige drie plantjes. Naamstickertjes er op en klaar! Op naar het volgende karwei.

De kinderen hebben dorst en daarom gaan we naar de “ranja-koe”: een koe die vandaag, voor de gelegenheid, ranja geeft. De kinderen mogen zelf “melken” en hun bekertje vullen met ranja. Het is een houten koe met plastic uiers waarin een emmer met ranja is geplaatst waardoor het effect van echt melken wordt nagebootst. Eén van de bijdehante kindjes ziet dit gebeuren met lede ogen aan, en vraagt zich zuchtend af waarom al die moeite wordt gedaan. Er zit immers een emmer vol in?! Hij opent de rug van de koe en schept zijn bekertje vol met ranja, de andere kindjes negerend die al ploeterend hun best doen om in elk geval een druppeltje ranja te “melken”.

Door de warmte wordt het enthousiasme voor uitgebreid rondlopen op de boerderij steeds minder. Andere moeders staan ondertussen pannenkoeken te bakken en die gaan we natuurlijk even proeven. De zieke kleuter in mijn groepje krijgt na de pannenkoek heftige buikkrampen en zit het volgende half uur op het toilet. Ik wacht geduldig terwijl de overige drie zich vermaken met het uittesten - molesteren - van de elektrische traplift voor de ouderen.

Ik bewonder de bezieling en inzet van de aanwezige deelnemers, wat een geweldig initiatief is deze zorgboerderij. De ochtend loopt ten einde en één van de ouderen komt naast mij staan en vraagt mij hartelijk of we ons hebben vermaakt. Ik vertel de man dat wij het geweldig naar ons zin hebben gehad. En dan bedankt hij ons met de woorden dat zij ook zo buitengewoon hebben genoten van ons bezoek.  En dáár word ik nou blij van!

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 31 mei 2012