De Tandenfee

De tandenfee is een fee die wanneer kinderen een tand verliezen en deze onder hun kussen leggen, de tand 's nachts omruilt voor een muntje.

Na het eerste bezoek aan de tandarts, eerder dit jaar, werd duidelijk dat het niet lang meer kon duren voor Max zijn melkgebit zou wisselen voor een echt “grote-mensen” gebit. De tandarts ontdekte dat er al kiezen onderweg waren en dat zo goed als alle melktanden behoorlijk los zaten.

Wekenlang hebben we gewacht en gevoeld maar echt loslaten, dat deed geen één tand. Van de week moest ik weer even voelen aan een ondertand die volgens Max wel heel los zat. En inderdaad, deze tand zat nog slechts aan een klein stukje tandvlees vast. Ik moedigde hem aan er een flinke ruk aan te geven zodat de tand los zou raken. Maar dat ging Max iets te ver. Voorzichtig wiebelen was nog te doen, maar enig geweld toepassen werd hem te bont.

Dus zo kon het gebeuren dat hij die avond naar bed ging met een tand zo goed als los in zijn mond. Ik was een beetje bang dat de tand halverwege de nacht toch los zou raken en hij deze per ongeluk door zou slikken (of erger: zich er in verslikken). Maar de volgende ochtend bungelt de bewuste tand nog hetzelfde als de avond er voor.

Max gaat naar school, er van overtuigd dat de tand er halverwege de ochtend uit zal gaan. En inderdaad, als ik Max tussen de middag op kom halen zie ik hem vanuit de klas al druk naar zijn mond wijzen waardoor ik begrijp dat de tand er uit is. Max komt radeloos naar buiten: “Mama, je moet helpen zoeken! M’n tand is er uit, zomaar opeens, en nu kan ik hem nergens meer vinden! Hoe moet dat nu met de tandenfee, als ik geen tand heb om onder mijn kussen te leggen?!” Tja, daar stond ik. Uit fatsoen ben ik zo her en der gaan zoeken op het enorme schoolplein en aangrenzende voetbalveld, maar dit was natuurlijk een kansloze actie. Ik verzin ter plekke een verhaal dat wanneer de fee het niet zo heel druk heeft, zij ook overdag wel eens op zoek gaat naar alle verloren tanden. Het verhaal wordt niet geaccepteerd en met een ontroostbaar mannetje ga ik naar huis.

’s Middags ga ik driftig op zoek naar een creatieve oplossing. Ik vind een brief van een tandenfee waarin staat dat ze - hoe toevallig - een tand heeft gevonden en heeft meegenomen naar de tandentuin. Perfect verhaal, muntje er bij en, hup, onder het kussen. Als Max ‘s middags weer thuis komt, rent hij naar boven om mijn verhaal op waarheid te controleren. “Mama, ze is echt geweest!” Ik lees het briefje quasi verbaasd voor en benadruk dat ze de tand dus tóch op het schoolplein gevonden moet hebben. Max gelooft het allemaal en is dolblij. En ik voel ondertussen onopvallend of mijn neus nu soms ook echt Pinokkio afmetingen heeft aangenomen.

© Laura van Straaten - Oversteegen

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 20 september 2012

Weer naar school, een grote stap vooruit

Na zes lange weken van vakantie, volgt dan automatisch weer die eerste schooldag. Ik had Max in de voorafgaande weken al zo nu en dan gepeild of hij wel zin had om weer naar school te gaan. De reactie was wisselend: van behoorlijk negatief tot uiterst positief. Zo gaf hij de ene keer aan totaal geen zin te hebben om weer naar school te gaan omdat alle kindjes daar stom zijn en ook het gedrag van de juf hem niets bevalt, terwijl hij mij de volgende dag kon vragen wanneer de school weer zou beginnen omdat hij niet kan wachten om weer met zijn vriendjes te spelen.

Wanneer voor het eerst in weken de wekker weer gaat, slaak ik even een diepe, weemoedige zucht maar begin toch met goede moed aan de dag. Max moet ik zelfs wakker maken en hem er aan herinneren dat het vandaag de eerste schooldag is. Hij klimt direct uit bed en lijkt in een vrolijke bui. Dit belooft veel goeds voor vandaag. Eenmaal beneden is het net of Max zich plots realiseert dat het nu echt zo ver is en dat hij gewoon weer naar school gaat. “En is de juf er dan ook wel weer vandaag?” vraagt Max een tikkeltje argwanend. “En zullen al mijn vrienden er ook weer zijn?” vervolgt hij al ietwat enthousiaster. “En ga ik dan nu echt zomaar naar groep twee?” gaat hij uitgelaten verder. “En mag ik dan nu ook puzzels met de rode sticker maken, die moeilijke van groep twee?” vraagt hij bijna hysterisch. Op alle vragen kan ik alleen maar bevestigend antwoord geven. Hier heeft hij blijkbaar niet eerder over nagedacht en deze voorwaarden staan hem kennelijk wel aan.

Ik breng Max naar school en laat hem met een gerust gevoel achter. Tussen de middag haal ik hem weer op om thuis een boterham te eten. Hij komt mij enthousiast tegemoet rennen en aan zijn gezicht te zien heeft hij het helemaal naar zijn zin gehad. Hij begint gelijk met te vertellen dat hij het misschien nog wel leuker vindt op school dan vorig jaar. En dat hij nu de grootste van de klas is en dat hij maatje is geworden van een kindje uit groep één. ‘s Avonds deelt hij mee dat hij, gezien al deze positieve ontwikkelingen, nu vast ook wel weer eens kan proberen te fietsen zonder zijwieltjes. Na een aantal mislukte pogingen hebben we een tijdje geleden besloten het project “leren fietsen” op een lager pitje te zetten.

Dus na het avondeten gaan we direct proberen of het nu wel gaat lukken. De fiets wordt ontdaan van die “kinderachtige” zijwieltjes, en na een paar niet noemenswaardige opstartproblemen, fietst Max slechts enkele minuten later - zo trots als een pauw - gewoon, zonder zijwieltjes. Met wangen zo rood als een tomaat en zweet in straaltjes stromend van onder zijn fietshelm langs zijn gezicht roept hij mij vanaf zijn wiebelende fietsje toe: “Zie je nou wel, mama! Ik kan ‘t!”

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 13 september 2012

Einde van de zomervakantie

Op het moment dat ik deze blog schrijf, hebben we nog een paar dagen te gaan van de heerlijke zomervakantie van 2012. Zes weken geen school, geen wekker en geen regelmaat. Gewoon lekker vrij. Toen de vakantie begon, zag ik best op tegen al die weken die in het vooruitzicht lagen. We hadden al besloten om niet “echt” op vakantie te gaan, dus het zouden zes weken van-alles-en-nog-wat-doen worden.

En dat hebben we gedaan. Van alles en nog wat. En we hebben er van genoten. Zo heb ik met Max gezwommen, gespeeld, gedanst, gekletst, gewinkeld, gelachen, gewandeld, geknutseld, gepuzzeld, gewoon genikst en geschilderd. Daarnaast was Max jammer genoeg een paar dagen ziek en zijn we ook nog twee keer naar de bioscoop geweest. Beide films geschikt voor kinderen van zes jaar en ouder. En dat is Max nog (net) niet. Alleen dat gegeven al, veroorzaakte enige opwinding voorafgaand aan de film. En eerlijk gezegd, van mij had de leeftijdsgrens nog wel wat omhoog gemogen. Maar de grote bak met popcorn en de 3D-bril hadden toch meer aandacht dan de film op zich.

Tot twee keer toe is Max bij een echte voetbalwedstrijd geweest en heeft hij op de kartbaan in een echte kart mogen rijden, samen met papa. En van de week zijn we naar het bos geweest. Toeval hierbij, is dat Max die ochtend nog aan mij toevertrouwde later toch maar geen politie te willen worden, maar dierenredder. Eenmaal wandelend in het bos met één van de honden, ziet deze kans zich los te rukken van de riem en de benen te nemen. Max bedenkt zich geen moment en zet de achtervolging in. Trots komt hij terug - met hond - en deelt mij verheugd mee nu dus echt in aanmerking te komen om dierenredder te worden. Helemaal als hij daarna nog een loslopende hond ziet lopen en paniekerig roept: “Kijk! Daar is er nog één! Laat mij maar!” en de achtervolging inzet op een wildvreemde en gewoon loslopende hond.

Een ander hoogtepunt van de vakantie is de logeerpartij bij opa en oma. De afgelopen zes jaar heeft Max het niet aangedurfd om alleen bij iemand te slapen, zonder mama in de buurt. Dit betekent dus, dat hij al deze jaren nog nooit een nacht zonder mij heeft doorgebracht. Tot afgelopen week. Op eigen initiatief heeft hij een nachtje bij opa en oma geslapen (één nachtje, en de halve inboedel als bagage “gewoon, voor de zekerheid”). Zowel Max als opa en oma vonden het helemaal geweldig en hebben volop genoten.

En toen ik hem vanmiddag vroeg wat hij nou echt het állerleukste vond in de vakantie, hoefde Max daar geen seconde over na te denken: “Dat was niet echt in de vakantie geloof ik, maar het leukste vond ik dat we laatst eens op zondag bij opa en oma spaghetti hebben gegeten. Want dat was nóg lekkerder dan jij het maakt!”

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 6 september 2012

© Laura van Straaten - Oversteegen

Leuke uitspraken

Net als alle andere kinderen, doet Max vaak met de meest geweldige en grappige uitspraken. Ik probeer ze altijd op te schrijven. En dan vraag je jezelf soms echt af: hoe komt hij erop?!

Max vraagt mij: “Stel: als ik nou later rijles krijg hè? Dat kan toch helemaal niet, want hoe moet ik bij de rijlesmeneer komen? Als ik nog geen rijbewijs heb?”

Enthousiast vertelt Max dat hij op school Scheve Schuitjes heeft gegeten. Ik vraag wat dat is, want het zegt mij echt niets. Nou, zegt hij, het was roze met wit en erg lekker. Nu weet ik dat een klasgenootje een zusje heeft gekregen dus ik vraag of hij soms beschuit met muisjesbedoelt? Ja! Dát had hij gegeten!

We eten deze avond rode bietjes. Max heeft dit nog niet eerder gegeten en blijkbaar ook nog nooit gezien. Verschrikt vraagt hij: “Wat is dát? BLÓED?!”

Tijdens een van de bezoeken aan de fysio vraagt de therapeute aan Max hoe hij eigenlijk op vakantie gaat: met de auto of met het vliegtuig. Max legt uit dat hij op een vliegend tapijt gaat. Vragend kijkt ze mij aan. Maar Max verklaart al snel dat dat eigenlijk niet kan, want dat bestaat alleen maar in sprookjes!

Max zijn papa vraagt tijdens het eten aan Max of het leuk was op school. “Nou,” zegt Max, “niet echt.” “Hoezo dan niet?” vraagt papa. “Nou, dát is een lang verhaal…”

We krijgen een puppy! Ik waarschuw Max dat het hondje de komende tijd kan gaan piepen omdat zij haar mama mist. “Och,” zegt Max, “dan hangen we toch gewoon een foto op van d’r mama?”

Er hangt al tijden een plastic bal vast in de boom vlak voor de keukendeur. Door de harde wind is deze enkele takken gedaald en kan ik hem met een lange stok eindelijk uit de boom bevrijden. De bal zit echter onder de vogelpoep. Max ziet dit en zegt: “Mama, ik denk dat de vogels dachten toen ze de bal zagen: hé, kijk, een WC!”

Max heeft zwemles. Aan het einde van de les komt er een jongetje bij die al goed kan zwemmen maar nog wat gaat oefenen voor het B-diploma. Het valt Max direct op dat het jongetje geen kurkjes meer om zowel zijn armen als zijn buik heeft. Als de les is afgelopen gaan we naar de kleedkamer om de kleren weer aan te doen. Max vraagt mij een beetje benauwd of hij dan nog wel zijn zwembroek mag aanhouden als hij straks kan zwemmen ...

De juf van Max is twee maanden geleden bevallen van een zoon: Jesse. Vandaag komt zij haar zoon laten zien in de klas. Max vertelt mij enthousiast als hij thuiskomt: “De juf was er ook vandaag! Met Jezus!”

Max zijn papa rookt een sigaret. Als de sigaret op is, gooit hij deze weg, op de grond, en trapt hem met zijn voet uit. Max roept verschrikt: “Papa! Waarom maak je ‘m nou dóód?”

© Laura van Straaten - Oversteegen

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 30 augustus 2012