Een BB’er

Deze column is geschreven voor het clubblad van de VBSH, uitgave december 2012

Wij hebben thuis een BB’er rondlopen. Een Bijzondere Berner. Haar naam is Beau en zij wordt aanstaande januari vier jaar. Over deze Bijzondere Berner, met een duidelijke hoofdletter B, verbazen wij ons dus al vier jaar.

Vanaf het moment dat wij Beau ophaalden bij de fokker als pup van acht weken oud, staat ons leven in het teken van overdadig en overweldigend enthousiasme. Beau is onze vierde Berner Sennen, dus dat wij over enige ervaring met dit ras beschikken mag gerust gezegd worden. Het enthousiasme kwam ons zodoende niet geheel onbekend voor, maar ook hier mag Enthousiasme met een duidelijke hoofdletter geschreven worden én met de kanttekening dat we het hierbij over een overtreffende trap hebben.

Normaal gesproken als je de pup ophaalt bij een fokker en een redelijke rit naar huis moet maken met de auto, dan verloopt dit niet al te soepel. De rit met Beau naar huis wel. Ik nam haar op mijn schoot mee in de auto en de hele rit heeft zij rustig en geïnteresseerd om zich heen zitten kijken. Geweldig vond ze het, geen piepje of jankje vernomen. Ook de daarop volgende nacht hebben wij geen enkele wanklank van Beau gehoord. Nee, dat zij vanaf het eerste moment totaal op haar gemak was moge duidelijk zijn.

Onze zoon, destijds twee jaar, was een geweldige speelkameraad voor Beau en met z’n tweetjes zetten zij de tuin op zijn kop. Beau haar onstuimige gedrag moest ik wel regelmatig corrigeren en duidelijk maken dat kinderarmpjes geen hondenbotten zijn. De andere twee honden die hier toen rondliepen, twee dames op leeftijd, waren iets minder gecharmeerd van de baldadige pup maar tolereerden op de een of andere manier toch al haar bijzondere uitspattingen.

Het lijkt echter net of de ontwikkeling in haar gedrag altijd op die leeftijd van acht weken is blijven steken. Zo enthousiast en uitbundig dat professionele hulp noodzakelijk bleek. Ik keek regelmatig met interesse naar de programma’s van dé hondenfluisteraar: Cesar Millan. Geweldig zoals deze man zelfs de grootst mogelijke Bijzondere hond kan omtoveren tot een lief, luisterend en voorbeeldige versie. Dat kan ik ook, dacht ik na intensief zijn technieken bestudeerd te hebben. Niet, dus. En zodoende heb ik de hulp ingeschakeld van een oer-Hollandse fluisteraar.

De man wond er geen doekjes om. Dit was een bijzonder en uitzonderlijk geval. “Zo kom je ze niet vaak tegen”, waren zijn letterlijke woorden. Na een paar weken intensieve privé training was er zowaar enig resultaat waarneembaar. Zodra de bel ging, bleef het dak op het huis. Wanneer wij visite hadden zat Beau naast de mensen in plaats van op schoot en als wij gingen wandelen dan deed ik dat met Beau, in plaats van Beau met mij.

Nu zijn we een jaartje verder en zijn er goede maar ook nog zeker slechte tijden. Dat Beau een “bijzonder geval apart” blijft, staat vast. Wij zijn dan ook immer BB gericht: Bijzonderheden Beperkend.

©  Laura van Straaten - Oversteegen