Sammy was onze Berner die in april van dit jaar negen
jaar zou zijn geworden. Enige tijd na het overlijden van onze allereerste
Berner, hebben wij Sammy uitgezocht bij een fokker in het zuiden van het land.
Toen wij haar op gingen halen werden wij opgeschrikt door het bericht dat de
moederhond enige dagen daarvoor was overleden door verhanging aan haar eigen halsband.
Bij een sprong in de lucht is de halsband op lugubere wijze blijven steken
achter een stuk tralie waardoor de hond werd opgehangen. Gruwelijk. Met een
dubbel gevoel sluiten wij Sammy daar in onze armen en in ons hart.
Na een paar maanden zien wij dat Sam
abnormaal tranende ogen heeft. Na controle bij de dierenarts wordt de diagnose
entropion in een dermate ernstig stadium gesteld dat een operatie volgt. Al op
jonge leeftijd een ware ooglidcorrectie!
Daarna volgen een paar fijne, rustige
jaren, maar plots bemerk ik na de loopsheid een vloeiing met een vreemde kleur.
Een stem in mijn achterhoofd waarschuwt voor een baarmoederontsteking en ik bel
direct de dierenarts. Het is vrijdagavond maar ik mag meteen komen. De arts
deelt mijn voorgevoel en na een echo wordt inderdaad een baarmoederontsteking vastgesteld.
De baarmoeder moet er uit en wel direct.
Dan enkele maanden later zie ik een
verschil in soepelheid bij het lopen. Het lijkt net of Sam mank loopt. Nu moet
ik zeggen, door de sterilisatie en daarop volgende hormoonverandering, is Sam
in korte tijd enkele kilo’s aangekomen. Ik vermoed een verband maar besluit
toch te gaan voor een professionele beoordeling. Weer volgt een medisch traject
en HD foto’s worden gemaakt. HD positief is de uitkomst, alsmede artrose en ook
zit er een stukje bot los achter in haar linkerhiel. Aan dit laatste kan helaas
niets gedaan worden, maar de HD kan zeker dragelijker gemaakt. En zo gaan we
met pijnstillers, ontstekingsremmers en brokken van goud (twee weken voeding voor
EUR 63,- om haar gewicht terug te brengen van 59 naar 45 kilo), strijdvaardig
naar huis.
Sam was niet gewend om op dieet te zijn
en vond dit dan ook niet echt een goed plan. Vanaf toen heb ik echt al wat
eetbaar was, van het aanrecht moeten halen zodra ik van huis wegging. Echter, die
ene keer toen ik na het eten in de tuin stond te bellen was ik dat vergeten. Ik
loop de keuken binnen en tref een slagveld aan. Een combinatie van bloed,
spaghetti en saus geeft een vreemde aanblik. Sam had een pot - lege -
spaghettisaus van het aanrecht te pakken gekregen en deze was op de grond uit
elkaar gespat. Al likkend aan de saus op de grond, had zij haar tong en lip deels
opengehaald aan de tussenliggende glasscherven.
En dan, slechts een half jaar na haar operatie aan een
darmafsluiting wordt ze plots ziek. Ze geeft over en
blijft overgeven. Ze eet ook niet meer. Ik ga naar de dierenarts die
aanvankelijk nog een complicatie door mogelijk littekenweefsel vermoedt. Na
bloedonderzoek en een echo wordt helaas kanker aan de lever en milt vastgesteld.
Het is voorbij. Een maand voor haar negende verjaardag hebben wij haar moeten
laten gaan. Zo plotseling en onverwacht. In mijn armen, zoals ze ook is gekomen, heb ik
haar laten gaan ... Verdriet, onmacht, pijn. Dag lieve schat, dag lieve Sammy …
Geschreven voor het clubblad van de VBSH (Vereniging de Berner Sennen Hond) uitgave Juli/Augustus 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten