Verantwoord televisie kijken?

 - Deze column was op 16 februari 2012 

"Blog van de Dag" 

op de site www.hippemammaclub.nl! - 

Sinds wij zijn overgestapt op een pakket waarbij televisie, internet en telefoon allemaal in één zit, beschikken wij ook over diverse extra kinderzenders op televisie. “Leuk!” Dacht ik toen ik dit voor het eerst ontdekte. Nu, een paar jaar later, denk ik: “Vreselijk!” Of toch niet?

Max even voor de televisie zetten kan soms enorm handig zijn. Onder andere als ik moet telefoneren of eten ga koken is dit doorgaans een ideale oplossing. Echter, Dora, Diego, Pieter Post, BoBo en vele andere figuren hebben ook een verslavende uitwerking, althans op mijn kind. De afleveringen worden ook op andere, niet door mij uitgekozen, momenten veelvuldig bekeken. De stemmen, liedjes en uitdrukkingen van deze snuiters komen mij soms echt de neusgaten uit.

Vond ik Bumba en Kabouter Plop nog vertederend, die wijsneus van een Diego en Engels pratende Dora met dat rare bloempot kapsel kan ik soms werkelijk niet uitstaan. Ik probeer enige invloed uit te oefenen op het kanaal waarop de televisie wordt afgestemd, maar sinds Max zelf raad weet met de afstandbediening wordt de kijkkast, zodra ik uit beeld ben, handig en snel afgestemd op het bewuste kanaal. Zelfs de volgorde van uitzending is hem vaak al bekend!

Ik probeer op allerlei wijze Max zijn aandacht op bijvoorbeeld boekjes te vestigen maar helaas, dikwijls zonder resultaat. De aantrekkingskracht van de televisie blijft het hiervan winnen. Tot wij afgelopen weekend bij toeval tegen een kinderatlas aanliepen. Max zijn aandacht was meteen getrokken en liet op enthousiaste wijze weten dat dát nou een boek was wat hij altijd al wilde hebben. Goed, een mannetje van vijf met een atlas. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Al in de winkel bladerde hij enthousiast door de atlas. “Kijk mam, dit is de Melkweg!” Ik dacht even dat ik niet goed werd. De Melkweg! Als je het mij nu vraagt, kan ik niet eens goed uitleggen wat dat is. “En kijk! Dat is de ring van Saturnus!” gaat hij onverstoord verder. Toen kon je mij helemaal afvoeren natuurlijk want hoe kan hij dit weten?

Eenmaal thuis wordt in de atlas ook nog een wereldkaart op posterformaat gevonden. Max vouwt deze open en wijst op de kaart. “Kijk, hier ligt Afrika!” En inderdaad, hij wijst feilloos het juiste werelddeel aan. “En dit is de Noordpool, en hier ligt Groenland!” Ik wist werkelijk niet waar ik het zoeken moest en ik vroeg hem of hij mij kon vertellen hoe hij aan deze onvoorstelbare wijsheid komt.

Het antwoord verrast mij, honderdvijfentwintig centimeter onschuld kijkt mij aan en zegt: “Van Diego en Dora natuurlijk!” Is de televisie dan toch ergens goed voor?

Exhibitie van een vrouwenlichaam

Op vrijdag zit er bij onze krant een bijlage, de ”Vrouw”. Het is een glossy, een magazine over van alles en nog wat, wat ons vrouwen bezighoudt. Op zich best een leuk blad met doorgaans interessante artikelen en allerhande nieuwtjes. Ik lees het blad elke week, althans dat probeer ik. De ene keer wat uitgebreider dan een andere keer, maar toch.

Iedere week staat er een rubriek in dit blad genaamd “Op De Huid”. In deze rubriek geven vrouwen zichzelf letterlijk bloot aan heel Vrouw/Telegraaf lezend Nederland. Deze rubriek wordt als volgt omschreven: ‘Ieder lichaam is prachtig, dus waarom zou je dat verbergen? Elke week geeft een vrouw met lef zichzelf bloot’. De deelneemsters, met lef, aan dit onderdeel zijn erg verschillend. De ene keer staat er een heel mooi meisje in lingerie die slechts een bevestiging van het mooi zijn wil hebben. Een andere keer staat er een mevrouw in haar ondergoed die een lange (lijdens)weg achter de rug heeft omdat ze, bijvoorbeeld, heel erg af moest vallen en zodoende trots haar “nieuwe ik” wil showen. Hier kan ik inkomen. Als je toch zo godvergeten hebt afgezien en wekenlang alleen groenvoer en wortels hebt moeten knagen, dan wil je toch ook dat heel Nederland het resultaat hiervan bewondert?

Maar het komt dus ook regelmatig voor dat mij de reden van het deelnemen aan deze rubriek geheel onduidelijk blijft. Er wordt altijd uitgelegd wat de beweegredenen van de persoon in kwestie zijn, maar dan nog. Toevallig afgelopen vrijdag sla ik een bladzijde van Vrouw nietsvermoedend om en word geconfronteerd met een behoorlijk omvangrijke, gevleesde dame in “verleidelijk” rood ondergoed. Het setje is in mijn ogen eerder ouderwets en door de groot voorkomende cupmaat wordt het allemaal wel erg rood. En onder dit setje puilen royale heupen en dito armen uit. Om over de buik nog maar te zwijgen want deze past nog maar net binnen het kader van de foto.

Op zich is hier niets mis mee, deze dame accepteert zichzelf compleet zoals ze is en wil er zelfs mee pronken. Uit het interview dat erbij geplaatst staat blijkt dat deze mevrouw totaal geen moeite heeft met haar uiterlijk en dat ze hier zelfs erg trots op is. Maar waarom al dit natuurgeweld delen met heel Nederland? Is er niemand die haar tussen neus en lippen door duidelijk kan maken dat enige vorm van exhibitie van haar minimaal bedekte geboortekostuum op de medemens wat onsmakelijk kan overkomen?

Ze geeft aan twee dingen aan haarzelf niet zo mooi te vinden: haar neus en het feit dat ze zo wit is. Nou, meid, geloof me: daar let geen mens op als ze je op deze foto zien! Nee, dat is het laatste waar de aandacht door getrokken wordt. Je buik; daar zou ik me meer zorgen om maken want die ziet er echt niet zo jofel uit. Er is een kindje uit geboren, ok. Maar bedek dit anders ook met een stukje textiel?

Als klap op de vuurpijl vermeldt ze in het interview dat ze erg trots is op deze buik en dat haar vriend altijd zegt dat hij haar buikje “een lekker kwabje” vindt. … Gádverdamme!

© Laura van Straaten - Oversteegen

Winterband

De winter en ik, dat is geen goede combinatie. Nee, mijn band met de winter is niet optimaal. Dit heeft diverse oorzaken. Kou spreekt mij niet aan, gladheid vind ik vreselijk en van de donkere, korte dagen word ik ietwat futloos. 

Als ik dan daarbij de weersvoorspelling bekijk en verneem dat er sneeuw in aantocht is, word ik panisch. Ik bedenk me waar ik allemaal nog naar toe moet, en denk de meest originele smoesjes uit om daar onder uit te komen. Rijden met sneeuw of gladde weersomstandigheden is mijn worst nightmare.

Zo gingen wij jaren geleden op wintersport naar Oostenrijk. Op zomerbanden. De weersomstandigheden waren typisch voor Oostenrijk in de winter: veel sneeuw, glad en daardoor huiveringwekkende toestanden op de wegen. Naast je zie je standaard een ravijn, daar op die bergpassen. ‘Lekker rustgevend’ uitzicht, op je zomerbanden in een winterse situatie.

Na een heerlijke en vooral sneeuwrijke skivakantie vertrokken wij op een ochtend vroeg voor de terugreis. De weg was nog nauwelijks bereden en daardoor spiegeltje glad. We rijden met een behoorlijke vaart een bergpas af als we na een scherpe bocht plots op een soort van ijsplaat terecht komen. Mijn man, normaliter door dergelijke factoren niet snel van zijn stuk gebracht, vertoont enige zenuwachtige trekjes wat mij op het puntje van mijn stoel doet belanden. 

De auto schuift, compleet stuurloos, de linkerweghelft op. In de verte doemt een tegenligger op. Met een behoorlijke klap raakt de linkerzijkant van de auto het berggedeelte waardoor wij met een aanzienlijke vaart de rechterweghelft op worden geslingerd. Hierbij ternauwernood de tegemoetkomende tegenligger ontwijkend. In een onaangenaam tempo raakt de rechterkant van de auto, daar waar ik zit, de vangrail die doorgaans de weggebruikers moet beschermen tegen een wisse val in het ravijn. 

Door de botsing met de vangrail krijgt de auto op miraculeuze wijze de grip op de weg terug en vervolgen wij onze reis, lijkbleek maar alsof er niets gebeurt is. We besluiten de ontstane schade pas bij een volgende pauze te gaan bekijken, want er is toch niets meer aan te doen. Tot op de dag van vandaag denk ik dat wij op dat moment ook niet in staat waren om de schade, welke overigens ontzettend mee bleek te vallen, te bekijken gezien onze lichamelijke en geestelijke onstabiele gesteldheid. Ja, dat was schrikken en de ervaring bleek traumatisch.

Op het moment dat er sneeuwvlokjes vallen, verschijnt  immer “het vangrail incident” direct op mijn netvlies. Mijn benen gaan trillen en ik ben gewoon nauwelijks in staat om auto te rijden. Dus heb ik dit seizoen besloten om eindelijk winterbanden aan te schaffen. Ik hikte al een tijd tegen de investering aan, maar mijn veiligheid voorop stellend besloot ik over deze drempel heen te stappen. Zo trots als een pauw verlaat ik reeds in november de garage in mijn bolide mét winterbanden. 

We schrijven nu februari, en tot op de dag van vandaag is er nog geen, noemenswaardig, vlokje sneeuw gevallen. Heb ik weer …

©  Laura van Straaten - Oversteegen