Winterband

De winter en ik, dat is geen goede combinatie. Nee, mijn band met de winter is niet optimaal. Dit heeft diverse oorzaken. Kou spreekt mij niet aan, gladheid vind ik vreselijk en van de donkere, korte dagen word ik ietwat futloos. 

Als ik dan daarbij de weersvoorspelling bekijk en verneem dat er sneeuw in aantocht is, word ik panisch. Ik bedenk me waar ik allemaal nog naar toe moet, en denk de meest originele smoesjes uit om daar onder uit te komen. Rijden met sneeuw of gladde weersomstandigheden is mijn worst nightmare.

Zo gingen wij jaren geleden op wintersport naar Oostenrijk. Op zomerbanden. De weersomstandigheden waren typisch voor Oostenrijk in de winter: veel sneeuw, glad en daardoor huiveringwekkende toestanden op de wegen. Naast je zie je standaard een ravijn, daar op die bergpassen. ‘Lekker rustgevend’ uitzicht, op je zomerbanden in een winterse situatie.

Na een heerlijke en vooral sneeuwrijke skivakantie vertrokken wij op een ochtend vroeg voor de terugreis. De weg was nog nauwelijks bereden en daardoor spiegeltje glad. We rijden met een behoorlijke vaart een bergpas af als we na een scherpe bocht plots op een soort van ijsplaat terecht komen. Mijn man, normaliter door dergelijke factoren niet snel van zijn stuk gebracht, vertoont enige zenuwachtige trekjes wat mij op het puntje van mijn stoel doet belanden. 

De auto schuift, compleet stuurloos, de linkerweghelft op. In de verte doemt een tegenligger op. Met een behoorlijke klap raakt de linkerzijkant van de auto het berggedeelte waardoor wij met een aanzienlijke vaart de rechterweghelft op worden geslingerd. Hierbij ternauwernood de tegemoetkomende tegenligger ontwijkend. In een onaangenaam tempo raakt de rechterkant van de auto, daar waar ik zit, de vangrail die doorgaans de weggebruikers moet beschermen tegen een wisse val in het ravijn. 

Door de botsing met de vangrail krijgt de auto op miraculeuze wijze de grip op de weg terug en vervolgen wij onze reis, lijkbleek maar alsof er niets gebeurt is. We besluiten de ontstane schade pas bij een volgende pauze te gaan bekijken, want er is toch niets meer aan te doen. Tot op de dag van vandaag denk ik dat wij op dat moment ook niet in staat waren om de schade, welke overigens ontzettend mee bleek te vallen, te bekijken gezien onze lichamelijke en geestelijke onstabiele gesteldheid. Ja, dat was schrikken en de ervaring bleek traumatisch.

Op het moment dat er sneeuwvlokjes vallen, verschijnt  immer “het vangrail incident” direct op mijn netvlies. Mijn benen gaan trillen en ik ben gewoon nauwelijks in staat om auto te rijden. Dus heb ik dit seizoen besloten om eindelijk winterbanden aan te schaffen. Ik hikte al een tijd tegen de investering aan, maar mijn veiligheid voorop stellend besloot ik over deze drempel heen te stappen. Zo trots als een pauw verlaat ik reeds in november de garage in mijn bolide mét winterbanden. 

We schrijven nu februari, en tot op de dag van vandaag is er nog geen, noemenswaardig, vlokje sneeuw gevallen. Heb ik weer …

©  Laura van Straaten - Oversteegen