Zwemles

Deze blog was op 22 maart 2012 

"Blog van de dag" 

op de site www.hippemamaclub.nl

Het leek ons aanvankelijk echt een heel goed plan. Max, op dat moment exact vierenhalf jaar, naar zwemles. Enthousiast geworden door verhalen van klasgenootjes besloot ik eens naar de mogelijkheden te informeren. Door stom toeval was er geen sprake van een wachtlijst en konden we direct terecht. Na een gesprekje met Max waren we er uit: naar zwemles!

De bewuste middag gaan we direct uit school door naar de eerste zwemles. Voor het thuis eten van een broodje is geen tijd dus gaan we op de parkeerplaats van het zwembad picknicken. Max vindt het allemaal prachtig. Daarna gaan we de zwembroek aan doen en staan al snel paraat om opgehaald te worden. Op het moment dat de zwemjuf Max komt ophalen betrekt zijn gezicht op slag. De hakken gaan in het zand: Max wil naar huis. 

De juf heeft blijkbaar ervaring met dit vluchtgedrag en stuurt Max heel beslist richting zwembad. Max begint onbedaarlijk te huilen en gilt naar huis te willen. De juf maakt grapjes met hem en trekt hem ondertussen de zwemkurkjes aan. Max huilt nog steeds. En dan begaat zij de grote fout door Max, best onverwacht, in het zwembad te trekken. Onbedaarlijk huilen wordt hartverscheurend verdriet. De andere kindjes proberen hem goed te stemmen maar hebben daarin geen schijn van kans. De les duurt drie kwartier, en al die tijd zit ik gehurkt aan de rand van het bad. Uitbundig joelend hoe goed hij zijn best doet. Aan het einde van de les is Max totaal overstuur. De juf verzekert mij dat dit wel vaker voorkomt en dat volhouden de enige remedie is.

Dus gaan wij een week later weer vol goede moed richting zwembad. Althans: ik vol goede moed, Max vol verdriet. Hij wil absoluut niet en weigert te picknicken en zijn zwemkleren aan te trekken. Met de woorden van de zwemjuf in mijn achterhoofd geef ik niet op. Al worstelend lukt het mij uiteindelijk zijn zwembroek aan te krijgen en gaan we weer richting bad. Hetzelfde circus als de voorgaande week herhaalt zich. Ook deze drie kwartier duren eindeloos en zelfs de juf is nu iets minder enthousiast. Na de les vertrouwt zij mij toe dat Max zijn gedrag wel uitzonderlijk is en in het bijzonder zijn volharding hierin. We besluiten om te stoppen. Over een tijdje zien we wel verder. 

En dat “tijdje” is nu aangekomen. We gaan zwemles volgen bij een ander zwembad. Eén op één. Afgelopen zaterdag was, bijna een jaar na dato, het moment aangebroken. Ik ben sceptisch, Max opgetogen. Hij gaat ervoor, gelukkig. Zonder problemen trekt hij zijn zwembroek aan, klaar voor de strijd.

Als hij de nieuwe zwemjuf ontmoet zie ik aan zijn ogen dat het met haar meteen klikt. Zonder problemen volgt hij haar het zwembad in. De les kan beginnen en ik zit gerustgesteld en ontspannen op een stoel langs de kant. Als ik hem tien minuutjes later baldadig aan de juf hoor vragen: “wedstrijdje doen?” weet ik het zeker: dit wordt een succes!

Uitslag schrijfwedstrijd "Auteurs with Talent"

Vandaag is de uitslag gepubliceerd van de schrijfwedstrijd "Auteurs with Talent", waaraan ik heb meegedaan.

Ik heb met maarliefst 3 columns de uiteindelijke top 10 bereikt! De column "Accenten en Vooroordelen" is hierin als hoogste geëindigd. In totaal waren er 78 inzendingen in deze categorie. Helaas ga ik niet door naar de finale omdat daar alleen de nummers 1 en 2 naar toe mogen. Wel ben ik meer dan tevreden met deze uitslag daar de beoordelingen zijn gedaan door professionele schrijfsters en zelfs een uitgeverij! 

Vakantie

 - Deze column was op 8 maart 2012 

"Blog van de Dag" 

op de site www.hippemamaclub.nl -

Max heeft voorjaarsvakantie! Twee weken maarliefst. De reden van deze twee weken ten opzichte van één week op andere scholen is mij onduidelijk, maar goed. Twee weken “lekker niets doen” (lees: te pletter vervelen), heerlijk uitslapen en pas in de kleren wanneer het meneertje zelf uitkomt.

Op zich fijn hoor, die twee weekjes lanterfanten. Maar er zitten ook zeker nadelen aan. Max kan zichzelf bij tijden namelijk niet echt goed vermaken. Er zijn dagen dat dit prima gaat, maar deze dagen vallen altijd nét niet in de vakantie. Dus komt het er op neer dat deze mama zich, van ’s ochtends vroeg tot het moment dat Max naar bed gaat, een kleuter waant en de kabouterpolonaise aan het lopen is, bezig is met verstoppertje en met blokken speelt. Daarna mag ik ook nog een mooie kleurplaat kleuren! … Joepie! …

Vandaag begint vol goede moed. De wekker gaat een uurtje later dan normaal af, wat op zich al heerlijk is natuurlijk. Max is geen kind dat vroeg uit bed komt, dus dit extra uurtje benut ik dan ook dankbaar. We gaan gezellig samen in pyjama naar beneden. We klungelen wat aan en daarna ga ik  vast kleren aantrekken. Max geeft aan zelf nog niet toe te zijn aan degelijke kledij dus ik laat dat voor het moment zo.

Tegen elf uur vind ik het welletjes en vraag hem vriendelijk of hij ook zijn kleren aan gaat trekken. Er wordt negatief en afwijzend gereageerd en gezegd nog niet zo ver te zijn. Eerst gaan we nog even verven! Dus alle verfspullen uit de kast. Oh nee, Max gaat toch liever kleien! Dus alle kleispullen uit de kast. Oh nee, Max gaat liever kamperen in de tent! Dus alle kampeerspullen uit de kast. Ondertussen is mijn woonkamer getransformeerd tot een camping waar het animatieteam bezig is met het dagelijkse knutseluurtje. Dit begint mij iets op de zenuwen te werken, helemaal als daarna ook nog eens alle aanwezige knuffels in huis mede-campinggasten blijken te zijn. Ik zie geen stukje vloer meer, alles is knuffel, verf en klei. En dit overigens binnen een tijdsbestek van ik schat een kwartier.

Om een uur of één vraag ik of Max een broodje lust. Ja, dat wil hij wel. Dus ik ga naar de keuken om een broodje te smeren. Of Max mee mag helpen? Tuurlijk, geen probleem. Laten we de keuken ook nog even bij het campingterrein aantrekken en als kantine gebruiken! Als we klaar zijn met smeren (letterlijk en figuurlijk) probeer ik een plekje op de bank te veroveren tussen alle Elmo’s, Mickey Mousen en weet ik wat voor figuren. Zo zitten we gezellig samen met alle campinggasten ons broodje op te eten. Boven alle knuffels uit ontwaar ik nog net een puntje van Max zijn haar aan de overkant van de bank.

Ik leg me er maar bij neer en ondertussen verheug ik me stiekem al weer op de volgende vakantie: lekker “niets” doen!

Kostbaar bezit

- Deze column is gepubliceerd in het clubblad van 

de VBSH, Vereniging de Berner Sennenhond 

uitgave Februari 2012 - 

Het hebben van een hond of honden is leuk. Heel leuk zelfs. Maar het hebben en houden van deze vrienden kost ook geld. Heel veel geld zelfs. En dan heb ik het niet alleen over de pallet brokken welke hier eens in de twee maanden wordt gelost, nee, dat valt dan in verhouding nog mee. Ik heb het over de, veelal onverwachte, dierenartsrekening. Ja, zorg voor dieren is duur. En helaas realiseren mensen zich dit vaak nog onvoldoende bij aanschaf hiervan.

Als honden wat hebben, dan is het vaak acuut en is spoedige medische behandeling onvermijdelijk. Bij ons wel, in elk geval. Zo hebben wij op menige avond, weekend of zelfs feestdag op de spoedeisende dierenhulp gezeten met een van onze honden. 

Zo had een van de honden ooit een ernstige allergische reactie op de jaarlijkse enting. Het gevolg was het met spoed laten wegsnijden van een abces ter grootte van een tennisbal. Mijn toenmalige dierenarts wist dat snel handelen noodzakelijk was. Zo snel dat hij, allerlei attributen klaarleggend, inderhaast aan mij vroeg of ik tegen bloed kon. Voor ik goed doordrongen was van zijn vraag, en eigenlijk net wilde antwoorden dat het niet een van mijn hobby´s was, zat ik al onder het bloed van het openspattende abces. Met een gehavende hond, een jas rijp voor de vuilniszak en een gepeperde rekening gingen we weer naar huis. Lijkt mij duidelijk: bij deze dierenarts met slagerachtige trekjes ben ik nadien nooit meer teruggeweest.

Een keer ben ik zelf schuldig geweest aan een acute medische behandeling bij een van de honden. Met het schaamrood op mijn kaken wil ik dit bekennen. De honden kammen is echt een van mijn favoriete bezigheden. Die bewuste dag besloot ik om de honden grondig te kappen en zelfs de behandeling uit te breiden en overtollig haar her en der weg te knippen. Driftig ging ik aan de slag en ze werden echt al hoe mooier. Nog een laatste knipje daar en het zou klaar zijn. Ik knip, en het voelt wat taai dus knip ik wat harder door. Helaas blijkt dat ik hier een stukje huid te pakken heb. Mijn hond geeft geen kick, kijkt mij alleen tamelijk teleurgesteld aan. Ondertussen kleurt de glimmend zwarte vacht op het bewuste plekje naar vochtig, donkerrood. Ik ben behoorlijk onthutst en bel de dierenarts. Ik mag direct komen en met de licht sarcastische opmerking dat ze er wel práchtig uitziet (…) wordt de wond bekeken. Het blijkt mee te vallen, maar met diverse hechtingen en de welbekende forse rekening verlaten we opgelucht de spreekkamer. Het knippen laat ik overigens sindsdien aan professionals over. 

Laatst las ik een artikel in dit clubblad over honden die vreemde dingen opeten welke een darmafsluiting kunnen veroorzaken. En ik dacht nog opgelucht dat mijn honden, op hun leeftijd, dit nu toch echt niet meer zouden doen. Zit ik dus een dag later met een van de honden bij de dierenarts … met een darmafsluiting. Een opgegeten stuk fleecekleed uit de mand was haar bijna fataal geworden. Gelukkig is het door tijdig handelen allemaal nog goed gekomen maar de daaropvolgende rekening bevestigde als nooit te voren: honden zijn een kostbaar bezit.

KaKa

- Deze blog was op 23 februari 2012 

"Blog van de Dag" 

op de site www.hippemamaclub.nl -

Wij hebben een stoffen voorwerp in huis, een ding, waarvan ik de waarde, betekenis of functie op vrijwel geen enkele wijze kan beschrijven. Ik durf nagenoeg te stellen dat het een onderdeel van de familie is geworden.

Ik heb het over de onvervangbare Knorretje-knuffel van Max, die letterlijk vanaf dag één van Max zijn bestaan onafscheidelijk met hem verbonden is. Ik noem hem (haar? geen idee, ik hou het op de mannelijke variant) liefkozend “onze roze vriend”. Max heeft hem toen hij zijn eerste woordjes uit kon spreken “KaKa” genoemd. KaKa is een hele speciale, bijna unieke uitvoering van het type Knorretje. Vele jaren geleden kocht ik toevallig exact dezelfde Knor voor een pas geboren neefje en ik was direct verliefd op deze uitvoering. Ik besloot feitelijk toen al dat als ik ooit een kindje zou krijgen, ik dit specifieke knuffeltje direct aan zou schaffen.

Toen ik zwanger was, ben ik dan ook driftig op zoek gegaan naar nog een exemplaar van dit roze vriendje. Uiteraard nergens te vinden op dat moment, zelfs de leverancier kon mij niet verder helpen. Tot ik op een zekere dag opeens oog in oog stond met dit hartveroverende mormeltje. Nog nooit ben ik zo gelukkig geweest met een gestoffeerde versie van Knorretje.

Na de bevalling heb ik Max direct kennis laten maken met onze roze vriend en de liefde was meteen wederzijds. Knorretje werd stevig vastgepakt, enige tijd later dus omgedoopt tot KaKa en is tot op de dag van vandaag nooit meer losgelaten. Na enkele weken intensief gebruik, troost en geknuffel, begon KaKa onwelriekende dampen af te geven. De eerste gang naar de wasmachine was een feit. Met trillende handen, een zeer delicaat wasprogramma uitzoekende, moest ik KaKa uit handen geven aan de hedendaagse wastechnieken. En gelukkig haalde ik hem een half uurtje later brandschoon weer uit de trommel. De liefde bleef bestaan, ook voor een fris ruikende KaKa, en sindsdien heeft hij een vast, wekelijks poedelritueel. 

Als we weggaan moet ik altijd controleren of ik naast Max ook KaKa in de startblokken heb. Overal gaat hij mee naar toe: naar de supermarkt,  op vakantie, op bezoek, naar de WC en ga zo maar door. Overal waar Max is, is KaKa. Kilometers hebben we omgereden omdat KaKa toch per ongeluk ergens was blijven liggen. Zo ging ik op een middag ergens op visite en was KaKa er door de vertrekstress bij ingeschoten. Ik zat gezellig aan de koffie toen ik opeens een gedachtekronkel kreeg: Waar is KaKa?! Paniek alom, want ik herinnerde mij plots dat hij nog thuis in de gang lag, in gezelschap van onze bij gelegenheid vernielzuchtige honden. Het zweet brak mij uit, ik verslikte mij bijna in de koffie en wist niet hoe snel we naar huis moesten komen. Daar aangekomen, lag KaKa gezellig in de mand bij een van de honden. Ongedeerd en ongeschonden!

Zelfs de honden hebben KaKa klaarblijkelijk in hun harten gesloten en kunnen hem op waarde inschatten: als een dierbaar familielid!