Kostbaar bezit

- Deze column is gepubliceerd in het clubblad van 

de VBSH, Vereniging de Berner Sennenhond 

uitgave Februari 2012 - 

Het hebben van een hond of honden is leuk. Heel leuk zelfs. Maar het hebben en houden van deze vrienden kost ook geld. Heel veel geld zelfs. En dan heb ik het niet alleen over de pallet brokken welke hier eens in de twee maanden wordt gelost, nee, dat valt dan in verhouding nog mee. Ik heb het over de, veelal onverwachte, dierenartsrekening. Ja, zorg voor dieren is duur. En helaas realiseren mensen zich dit vaak nog onvoldoende bij aanschaf hiervan.

Als honden wat hebben, dan is het vaak acuut en is spoedige medische behandeling onvermijdelijk. Bij ons wel, in elk geval. Zo hebben wij op menige avond, weekend of zelfs feestdag op de spoedeisende dierenhulp gezeten met een van onze honden. 

Zo had een van de honden ooit een ernstige allergische reactie op de jaarlijkse enting. Het gevolg was het met spoed laten wegsnijden van een abces ter grootte van een tennisbal. Mijn toenmalige dierenarts wist dat snel handelen noodzakelijk was. Zo snel dat hij, allerlei attributen klaarleggend, inderhaast aan mij vroeg of ik tegen bloed kon. Voor ik goed doordrongen was van zijn vraag, en eigenlijk net wilde antwoorden dat het niet een van mijn hobby´s was, zat ik al onder het bloed van het openspattende abces. Met een gehavende hond, een jas rijp voor de vuilniszak en een gepeperde rekening gingen we weer naar huis. Lijkt mij duidelijk: bij deze dierenarts met slagerachtige trekjes ben ik nadien nooit meer teruggeweest.

Een keer ben ik zelf schuldig geweest aan een acute medische behandeling bij een van de honden. Met het schaamrood op mijn kaken wil ik dit bekennen. De honden kammen is echt een van mijn favoriete bezigheden. Die bewuste dag besloot ik om de honden grondig te kappen en zelfs de behandeling uit te breiden en overtollig haar her en der weg te knippen. Driftig ging ik aan de slag en ze werden echt al hoe mooier. Nog een laatste knipje daar en het zou klaar zijn. Ik knip, en het voelt wat taai dus knip ik wat harder door. Helaas blijkt dat ik hier een stukje huid te pakken heb. Mijn hond geeft geen kick, kijkt mij alleen tamelijk teleurgesteld aan. Ondertussen kleurt de glimmend zwarte vacht op het bewuste plekje naar vochtig, donkerrood. Ik ben behoorlijk onthutst en bel de dierenarts. Ik mag direct komen en met de licht sarcastische opmerking dat ze er wel práchtig uitziet (…) wordt de wond bekeken. Het blijkt mee te vallen, maar met diverse hechtingen en de welbekende forse rekening verlaten we opgelucht de spreekkamer. Het knippen laat ik overigens sindsdien aan professionals over. 

Laatst las ik een artikel in dit clubblad over honden die vreemde dingen opeten welke een darmafsluiting kunnen veroorzaken. En ik dacht nog opgelucht dat mijn honden, op hun leeftijd, dit nu toch echt niet meer zouden doen. Zit ik dus een dag later met een van de honden bij de dierenarts … met een darmafsluiting. Een opgegeten stuk fleecekleed uit de mand was haar bijna fataal geworden. Gelukkig is het door tijdig handelen allemaal nog goed gekomen maar de daaropvolgende rekening bevestigde als nooit te voren: honden zijn een kostbaar bezit.