Agressie

Het is woensdagmiddag, dus speelmiddag. Max zijn vriend speelt bij hem vandaag en omdat het mooi weer is, mogen de meneertjes van mij voor het eerst dit seizoen weer eens buiten met de waterpistolen spelen. Ik vul een emmer met water en het “gevecht” kan beginnen. Het zonnetje schijnt lekker, dus ik laat ze fijn spelen en neem zelf met een boekje en een kop koffie plaats op het bankje buiten. Dat mijn boekje in no-time doorweekt is - ik blijk een nogal geschikt doelwit - heb ik niet eens in de gaten want ik vind het alleen al leuk om naar die spelende mannetjes te kijken.

Ik aanschouw mij eens even het spel en het valt me op dat de jongens vrij agressief met de waterpistolen omspringen. “Ik schiet je hélemaal kapot!” en “Pas jij maar op, want ik knál je neer!”  zijn opmerkingen die volgen na een woeste poging de straal zo hoog mogelijk in de lucht te spuiten. Ik verberg mij achter mijn boekje maar overleg ondertussen met mijzelf of ik wel of niet in moet grijpen in deze “spielerei”. Ik ben anti agressie en boze toestanden en zie ze eigenlijk het liefst gewoon op de bloemetjes spuiten die toch nog water moeten hebben. Ik besluit eens iets te roepen om ze even af te leiden, een ijsje kan misschien uitkomst bieden.

Onderweg naar de vriezer denk ik na over hoe wij vroeger speelden. Nu moet ik bekennen dat ik van mijzelf op vijfjarige leeftijd niet zo gek veel kan herinneren, slechts vlagen, maar als ik even mijn best doe dan zie ik mijzelf onschuldig touwtje springen, elastieken, knikkeren en buskruiten (bestaat dit überhaupt nog?). Maar van gevechten of dergelijk dreigend taalgebruik kan ik mij zo niets herinneren. Het zal ook zeker te maken hebben met het verschil tussen jongens en meisjes. En ik denk tevens dat de televisie in deze van bepaalde invloed is. Niet dat Max naar “grote-mensen-programma’s” kijkt, maar kijk eens naar een willekeurig kinderprogramma en er komt wel iets van agressie naar voren. Zo bedacht ik mij laatst dat zelfs De Smurfen enige agressie uitdragen! En dan op zich de Smurfen an sich niet, maar wat dacht je van die vreemdsoortige tovenaar van een Gargamel? Die is toch ook maar steeds bezig om dat Smurfenvolkje uit te roeien? Ik denk niet dat kleuters dit ook zo ervaren, maar als ik daar nu zo op terugkijk dan is dat toch best een eigenaardige verhaallijn?

Ik heb ondertussen twee waterijsjes voor ze gepakt en loop weer richting tuin. Daar staan de twee vuurgevaarlijke kleuters mij op te wachten en ik loop precies in de vuurlinie. Ik wil net zeggen: “Jullie wagen het niet!”, als ik vanuit twee hoeken tegelijk aangevallen word. Daar sta ik dan, met twee waterijsjes in mijn hand en drijfnatte, zelfs druipende, haren en kleding. Stelletje smurfen … !

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 16 augustus 2012

Controle op de hondenbelasting

De man stapt redelijk kordaat het pad naar onze voordeur op. Ik ben in de tuin aan het werk, maar ik zie hem voorbij lopen. Ik herken de man niet, het aantekenblok onder zijn arm wel. Controle ten behoeve van de hondenbelasting. De man belt aan. Het geluidsgeweld barst los en het bekende aantal kilo’s perst zich tegen de andere kant van de deur. De honden verwelkomen de man op hun welbekende manier: uiterst luidruchtig.

Het is binnen een paar jaar tijd al de zoveelste controle. Op regelmatige basis wordt er gecontroleerd of het aantal honden bij ons eventueel is toegenomen. Dat onze honden louter op ons terrein verblijven doet niet ter zake. De eigenaar van een hond moet binnen onze gemeente elk jaar weer een behoorlijk bedrag aan belasting ophoesten. Simpel, ongeacht waar de hond verblijft, wandelt of zijn behoefte doet. En daarbij: hoe meer honden, hoe meer belasting. Dus ik begrijp dit noodzakelijk kwaad wel, het zijn gewoon inkomsten voor de gemeente.

Bij een controle een aantal jaar geleden trof de controleur van de gemeente een kennis van mij hier in huis aan. Ik was op dat moment niet aanwezig en de man ging er, zonder er verder naar te vragen, vanuit dat hij de eigenaar thuis aan trof. Op de vraag of hij honden bezat, antwoordde mijn kennis geheel naar waarheid dat hij alleen een paar katten had. De controleur nam al snel genoegen met dit antwoord, en verliet schouderophalend het pand. Een aantal blaffende honden frappant genoeg negerend.

Vandaag verloopt de controle niet zo probleemloos. Nadat de controleur heeft aangebeld en geschrokken achteruit deinst door de reactie die op zijn handeling volgt, roep ik hem van uit de tuin. De man loopt naar het tuinhek en begroet mij van daar achter met een vriendelijk doch wat bedeesd “hállo”. Dit ene woordje of de manier van uitspraak doet Beau, onze Berner van drieënhalf, besluiten deze man eens van iets dichterbij te bekijken. Beau neemt uitbundig een aanloop en springt behoorlijk pittig tegen het ietwat gammele tuinhek. Het hek begeeft het spontaan onder deze druk en belandt deels óp de man. De man is gelukkig ongedeerd, maar kijkt zo mogelijk nog meer geschokt. Met handen en voeten gebaar ik naar hem om zich toch maar weer naar de voordeur te begeven, want dit wordt problematisch communiceren. Wat een toestand, dat geblaf, die onstuimigheid. Nee, en dan ook nog eens dat hek.

Eenmaal bij de voordeur weet de controleur niet hoe snel hij dit adres af moet handelen en uit deze chaos kan ontkomen. Trillend krabbelt hij snel en wat onhandig iets op zijn alom bekende aantekenblok. Alles blijkt nog hetzelfde, zo ondervond hij aan den lijve. Hierna rent hij welhaast het pad af. Ben benieuwd of en wanneer de volgende controle komt. En dan vooral door wélke controleur. Ik denk namelijk niet dat deze man hier nogmaals zijn leven zal wagen.

© Laura van Straaten - Oversteegen

Geschreven voor het VBSH clubblad, uitgave augustus 2012

Soms is alles stom

Er zijn van die dagen. Dan vind ik heel veel - zo niet alles - subtiel uitgedrukt stom. Ik word wakker op zo’n dag en sta vervolgens op, wat op zich al een stomme actie is. Ik sleep mijzelf hierna naar beneden richting het koffiezetapparaat. Natuurlijk is de koffie op en moet het waterreservoir gevuld  worden. Hoe zinloos kan een dag beginnen?

Dan pak ik de krant waarin alleen maar stom nieuws staat. Ik kijk er vluchtig doorheen en ga me daarna zuchtend aankleden. Ook zo’n suffe bezigheid. Elke dag weer hetzelfde onzinnige ritueel. ’s Ochtends doe je de hele handel aan, elke dag weer, en ’s avonds kun je alles gewoon weer uittrekken. In de badkamer kijk ik in de spiegel en denk: wat zie je er vandaag weer mallotig uit! Ik pak de tandenborstel en uiteraard is op zo een dag de tandpasta op, en ligt de tube vies en fout uitgeknepen (zonder dopje) op de wastafel.

Vervolgens loop ik naar mijn kledingkast waarin ik hoop nog iets leuks aan te treffen om mijn dag weer een beetje goed te maken. Maar helaas. Ik vind al mijn kleding érg fout en uit het jaar nul. Niets staat me vandaag en zelfs m’n lievelingsspijkerbroek vind ik bespottelijk en uit de mode. Ik doe een poging om mijn rare coupe weer een beetje in model te krijgen maar de föhn laat het afweten. Nou ja, er valt toch niets meer te redden aan dat stupide kapsel (wat ik dan overigens in steile toestand in de krul wil hebben, en in blonde kleurstelling weer naar donker) dus dan laat ik het maar zo.

Ik doe wat make-up op om te proberen nog wat van dat duffe gezicht te maken. Maar ook deze absurde poging heeft geen enkel succes en ik lijk gewoon op een clown. Ik zoek een paar laarzen uit om bij mijn gekozen outfit aan te trekken. Maar ook dit blijkt een kansloze actie. Al mijn laarzen zijn fout, de kleuren zijn raar en alle hakken gek en staan stom bij de stomme broek die ik, stom genoeg, heb uitgekozen.

Dan nog een paar oorbellen in doen en een laatste blik in de spiegel bevestigd mijn vermoeden dat ik er vandaag heel erg belachelijk uit zie. Ik loop naar de slaapkamer van Max en maak hem wakker voor het ontbijt en om naar school te gaan.

Hij wordt wakker, kijkt me met zijn liefste blik aan en lacht zijn mooiste lach. Ach, dit wordt gewoon zonder enige twijfel een heerlijke dag.

Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 2 augustus 2012