Controle op de hondenbelasting

De man stapt redelijk kordaat het pad naar onze voordeur op. Ik ben in de tuin aan het werk, maar ik zie hem voorbij lopen. Ik herken de man niet, het aantekenblok onder zijn arm wel. Controle ten behoeve van de hondenbelasting. De man belt aan. Het geluidsgeweld barst los en het bekende aantal kilo’s perst zich tegen de andere kant van de deur. De honden verwelkomen de man op hun welbekende manier: uiterst luidruchtig.

Het is binnen een paar jaar tijd al de zoveelste controle. Op regelmatige basis wordt er gecontroleerd of het aantal honden bij ons eventueel is toegenomen. Dat onze honden louter op ons terrein verblijven doet niet ter zake. De eigenaar van een hond moet binnen onze gemeente elk jaar weer een behoorlijk bedrag aan belasting ophoesten. Simpel, ongeacht waar de hond verblijft, wandelt of zijn behoefte doet. En daarbij: hoe meer honden, hoe meer belasting. Dus ik begrijp dit noodzakelijk kwaad wel, het zijn gewoon inkomsten voor de gemeente.

Bij een controle een aantal jaar geleden trof de controleur van de gemeente een kennis van mij hier in huis aan. Ik was op dat moment niet aanwezig en de man ging er, zonder er verder naar te vragen, vanuit dat hij de eigenaar thuis aan trof. Op de vraag of hij honden bezat, antwoordde mijn kennis geheel naar waarheid dat hij alleen een paar katten had. De controleur nam al snel genoegen met dit antwoord, en verliet schouderophalend het pand. Een aantal blaffende honden frappant genoeg negerend.

Vandaag verloopt de controle niet zo probleemloos. Nadat de controleur heeft aangebeld en geschrokken achteruit deinst door de reactie die op zijn handeling volgt, roep ik hem van uit de tuin. De man loopt naar het tuinhek en begroet mij van daar achter met een vriendelijk doch wat bedeesd “hállo”. Dit ene woordje of de manier van uitspraak doet Beau, onze Berner van drieënhalf, besluiten deze man eens van iets dichterbij te bekijken. Beau neemt uitbundig een aanloop en springt behoorlijk pittig tegen het ietwat gammele tuinhek. Het hek begeeft het spontaan onder deze druk en belandt deels óp de man. De man is gelukkig ongedeerd, maar kijkt zo mogelijk nog meer geschokt. Met handen en voeten gebaar ik naar hem om zich toch maar weer naar de voordeur te begeven, want dit wordt problematisch communiceren. Wat een toestand, dat geblaf, die onstuimigheid. Nee, en dan ook nog eens dat hek.

Eenmaal bij de voordeur weet de controleur niet hoe snel hij dit adres af moet handelen en uit deze chaos kan ontkomen. Trillend krabbelt hij snel en wat onhandig iets op zijn alom bekende aantekenblok. Alles blijkt nog hetzelfde, zo ondervond hij aan den lijve. Hierna rent hij welhaast het pad af. Ben benieuwd of en wanneer de volgende controle komt. En dan vooral door wélke controleur. Ik denk namelijk niet dat deze man hier nogmaals zijn leven zal wagen.

© Laura van Straaten - Oversteegen

Geschreven voor het VBSH clubblad, uitgave augustus 2012