Het is woensdagmiddag, dus
speelmiddag. Max zijn vriend speelt bij hem vandaag en omdat het mooi weer is,
mogen de meneertjes van mij voor het eerst dit seizoen weer eens buiten met de
waterpistolen spelen. Ik vul een emmer met water en het “gevecht” kan beginnen.
Het zonnetje schijnt lekker, dus ik laat ze fijn spelen en neem zelf met een
boekje en een kop koffie plaats op het bankje buiten. Dat mijn boekje in
no-time doorweekt is - ik blijk een nogal geschikt doelwit - heb ik niet eens
in de gaten want ik vind het alleen al leuk om naar die spelende mannetjes te
kijken.
Ik aanschouw mij eens even het
spel en het valt me op dat de jongens vrij agressief met de waterpistolen
omspringen. “Ik schiet je hélemaal kapot!” en “Pas jij maar op,
want ik knál
je neer!” zijn opmerkingen die volgen na
een woeste poging de straal zo hoog mogelijk in de lucht te spuiten. Ik verberg
mij achter mijn boekje maar overleg ondertussen met mijzelf of ik wel of niet
in moet grijpen in deze “spielerei”. Ik ben anti agressie en boze toestanden en
zie ze eigenlijk het liefst gewoon op de bloemetjes spuiten die toch nog water
moeten hebben. Ik besluit eens iets te roepen om ze even af te leiden, een
ijsje kan misschien uitkomst bieden.
Onderweg naar de vriezer denk ik
na over hoe wij vroeger speelden. Nu moet ik bekennen dat ik van mijzelf op
vijfjarige leeftijd niet zo gek veel kan herinneren, slechts vlagen, maar als ik
even mijn best doe dan zie ik mijzelf onschuldig touwtje springen, elastieken, knikkeren
en buskruiten (bestaat dit überhaupt nog?). Maar van gevechten of dergelijk dreigend
taalgebruik kan ik mij zo niets herinneren. Het zal ook zeker te maken hebben
met het verschil tussen jongens en meisjes. En ik denk tevens dat de televisie
in deze van bepaalde invloed is. Niet dat Max naar “grote-mensen-programma’s”
kijkt, maar kijk eens naar een willekeurig kinderprogramma en er komt wel iets
van agressie naar voren. Zo bedacht ik mij laatst dat zelfs De Smurfen enige
agressie uitdragen! En dan op zich de Smurfen an sich niet, maar wat dacht je
van die vreemdsoortige tovenaar van een Gargamel? Die is toch ook maar steeds
bezig om dat Smurfenvolkje uit te roeien? Ik denk niet dat kleuters dit ook zo
ervaren, maar als ik daar nu zo op terugkijk dan is dat toch best een eigenaardige
verhaallijn?
Ik heb ondertussen twee waterijsjes voor ze gepakt en
loop weer richting tuin. Daar staan de twee vuurgevaarlijke kleuters mij op te
wachten en ik loop precies in de vuurlinie. Ik wil net zeggen: “Jullie wagen
het niet!”, als ik vanuit twee hoeken tegelijk aangevallen word. Daar sta ik
dan, met twee waterijsjes in mijn hand en drijfnatte, zelfs druipende, haren en
kleding. Stelletje smurfen … !
Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 16 augustus 2012
Geschreven voor www.hippemamaclub.nl op 16 augustus 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten