Bumper kleeft niet lang

In een ander, nog kinderloos, tijdperk heb ik regelmatig gefungeerd als “oppasmoeder” voor bepaalde honden. Een collega bij het bedrijf waar ik destijds werkte, kreeg hier lucht van en polste mij op een dag of het wellicht een goed plan zou zijn als zijn hond, ook een Berner Sennen (hoe leuk!), tijdens hun vakantie bij mij zou komen logeren. Maar natuurlijk! Niets was toen nog leuker dan zoveel mogelijk hondjes bij elkaar, dus ook de reu Bumper (toepasselijke naam gezien zijn voorkomen) was van harte welkom!

Bumper zou voor een viertal weken komen logeren. Het gezin had in de planning om op zaterdag te vertrekken en op vrijdag kwam de collega Bumper bij mij brengen. Ik had destijds vier honden waaronder ook een reu, net als Bumper. Nu waren wij tot dan alleen logé-teefjes gewend en mannelijk gezelschap hadden wij eigenlijk niet eerder mogen verwelkomen. Maar dit zou toch geen probleem zijn?

Mijn collega, goed gestemd en in korte broek, staat met al zijn blije vakantievreugde die bewuste vrijdagmiddag met Bumper bij mij voor de deur. Ik had Bumper tot dan alleen op foto’s gezien en ik moet zeggen, foto’s vertekenen het beeld toch wel enigszins. Wij hadden Bear, die al reusachtig was, maar Bumper was ongeveer Bear maal 2 … Nog steeds glimlachend (wel  ietwat verkrampt) laat ik collega met hond binnen en … een startsein werd gegeven: let the battle begin! Vanaf het eerste oogcontact vlogen Bear en Bumper elkaar in de lange en overvloedige haren. Hadden we altijd al last van veel haren op de grond, nu konden we een heel gezin van een gebreide trui voorzien. Hele plukken vlogen door het gevecht door de lucht gevolgd door evenveel kwijl.

Wij gingen lekker, gemaakt nonchalant, in de tuin een bakkie doen, want ach, die “jongens” moeten gewoon even aan elkaar wennen. … Toch? Praten konden we niet met elkaar want het geblaf en gegrom overstemde alles. Na de koffie besluit mijn collega weg te gaan want hij moet nog zoveel doen! Tuurlijk joh, ga je gang ik red me wel. Als het niet zou gaan: bellen hè? … Tuurlijk!

Het gevecht tussen die twee heeft de hele nacht geduurd. Ze konden elkaar op de een of andere manier gewoon niet uitstaan en niet accepteren. Tot overmaat van ramp hebben ze ’s nachts, ik denk beide gezien de hoeveelheid, een ongekend geurspoor achtergelaten. Hun terrein afgebakend. Lees: een compleet waterballet gecreëerd. Vloer, muren overal was overheen geplast. Wát een stank en wát een chaos. Het huilen stond mij ondertussen nader dan het lachen (och, nog maar drie weken en 6 dagen te gaan) en voordat ik mijn collega kon bellen, hing hij al aan de lijn. Hoe het was gegaan? Tja, wat zeg je dan? Gewoon de waarheid maar: drama dus.

De collega besluit direct om Bumper op te halen, want dit wil hij niet op zijn geweten hebben. De vakantie wordt een dag uitgesteld en een andere oppas wordt gezocht. Godzijdank, want dit had ik echt geen weken volgehouden. Een dag was achteraf al niet te doen! 

Dat je alles in de praktijk moet ervaren, dat blijkt maar weer. Dat wij daarna nooit meer een logé-reu in huis hebben gehad, spreekt voor zich.

© Laura van Straaten - Oversteegen