Lekker winkelen!

Deze column was op 29 december 2011 

"Blog van de Dag" 

op de site www.hippemamaclub.nl

Al vanaf “de twintig-weken echo” waren wij op de hoogte van het feit dat het wonder welke in mijn buik groeide een jongetje zou worden. Voor papa een droom die uit zou komen en voor mama ook, uiteraard, maar een vaag verlangend gevoel naar een meisje werd door dit feit de kop ingedrukt. Want hoe leuk zou het zijn wanneer ik later als moeder, lekker met mijn dochtertje zou gaan winkelen en fijn tutten in de stad?

Toen Max nog kleiner was, en zich op zijn gemak en met genoegen in een buggy liet vervoeren, waren de tochtjes naar de stad echt een uitstapje waar wij ons allebei op verheugden en wat steevast een succes werd. Toen Max eenmaal zelf kon lopen, ging voor mij de lol er snel af. Regelmatig was ik hem of kwijt (en zat hij verstopt ergens in een hoekje van een winkel) of, nog leuker, zat hij ergens verscholen tussen de kledingrekken. Altijd goed voor hilariteit onder de verkoopsters en voor mij een gegarandeerde hartverzakking.

Daarna volgde een fase waar Max op voorhand aangaf liever bij opa en oma te gaan spelen, zodat ik alleen naar de stad kon gaan. Kort samengevat: het meneertje-in-wording zag het allemaal niet meer zo zitten met dat gewinkel en had zelf andere, betere, ideeën om zijn tijd door te brengen. Als ik hem een nieuwe trui of een coole broek in het vooruitzicht stelde, haastte hij zich te zeggen dat dit totaal overbodig was omdat hetgeen hij had nog prima paste.

Maar laatst kon hij bijna al zijn broeken als bermuda dragen en werd het toch tijd dat hij mee ging naar de winkel om te passen. Alle bezwaren van zijn kant negerend gaan we ouderwets gezellig, samen op pad. We gaan een bekende winkel binnen en Max zijn aandacht wordt direct getrokken naar een kledingstuk … op de meisjesafdeling. ”Kijk mam! Dit is precies wat ik graag wil hebben!” Hij laat mij een knalroze truitje zien met allerlei glitters, pailletten en lovertjes. Ik ga er van uit dat hij een grapje maakt, maar niets is minder waar. Nee, dit truitje moet en zal het worden. Lichtelijk in de war verzoek ik hem het truitje terug te hangen en eens rond te kijken op de jongensafdeling. Max verzekert mij dat dit ook écht jongenskleding is en dat “die meneer” in de film van Sinterklaas dit ook aan heeft. Ik bedenk mij dat Adriaan (van Bassie) in deze film meespeelt en veronderstel dat hij hem bedoelt. We hebben het er verder niet meer over en we gaan na een ware kwelling met een stoere broek en een al even hippe (jongens)trui weer naar huis.

Als we aan het eten zitten, bedenkt Max dat er op het hoesje van de Sinterklaas DVD een foto van de bedoelde “glitter-meneer” staat en gaat deze gelijk ophalen. Met enige zelfvoldaanheid zegt hij: “Zie je wel, allemaal glitters!” Ik pak de DVD en kijk. Hij laat mij enthousiast een foto zien … van Gerard Joling.