donderdag 29 december 2011

Uitgesproken Max

We zitten in een restaurant als er een mevrouw binnenkomt die het daar, net als de overige bezoekers, erg warm vindt. Even verderop van onze tafel zit een deur welke open kan. Ze vraagt aan de mensen die naast deze deur zitten of ze er last van hebben als deze opengaat. Nee, deze mensen hebben geen bezwaar. Max staat echter direct op en loopt kordaat naar de mevrouw toe en vertelt haar dat híj er wel degelijk last van heeft! “Och, jij klein vervelend mannetje!” zegt de mevrouw lachend tegen Max waarna hij, ook lachend, tegen de mevrouw zegt: “ja, ik ben een echte clown hè?”

Na de vakantie gaan we voor het eerst weer naar de logopedie. De logopediste vraagt aan Max hoe de vakantie is geweest. “Nou”, zegt hij “dat ga ik je allemaal niet vertellen hoor, want we zijn wel 10 dagen weg geweest dus dat duurt ‘veels’ te lang!”

Er varen een drietal luchtballonnen over. Max kijkt hier vol verwondering naar. Dan opeens hangen ze stil voor een paar tellen. “Wat doen ze nou?” vraagt Max “Oh, ik weet het al, ze roken vast even een sigaretje!”

Er is een meisje uit zijn klas naar Engeland op vakantie geweest. Max geeft direct aan daar nóóit naar toe te willen, want daar zullen wel allemaal “enge” dingen zijn.

Ik draag ’s avonds een bril bij het televisie kijken. Max ziet mij eigenlijk nooit met een bril op, maar deze avond mag hij wat langer opblijven en kijken we samen een programma. Max complimenteert mij met m’n mooie bril maar vraagt meteen waarom ik een bril draag. Ik leg hem uit dat ik daardoor veel dingen wat scherper zie. Hij snapt het gelijk, want zo kan ik ook veilig door een scherpe bocht komen.

Onze hond Sammy is ernstig ziek en moet met spoed geopereerd worden. Riskante situatie, en er is een  kans dat ze de operatie niet haalt. Voorzichtig probeer ik Max duidelijk te maken dat de kans aanwezig is dat Sammy naar “de regenboogbrug” gaat en een sterretje wordt. Dat vindt hij wel jammer, maar zegt daarna direct: “Ok, dan wil ik wel een vis”.

We rijden met de auto weg bij een winkel, zo goed als bij ons om de hoek. Vanwege het kleine stukje mag Max even “los” in de auto. Max heeft nogal een hekel aan illegale toestanden en vraagt of het wel verantwoord is dat hij "zonder de gordel vast" in het stoeltje zit. Ik verzeker hem dat het geen probleem is. Ik draai echter nogal ruw de bocht om en omdat het stoeltje los staat in de auto en door het gewicht van Max wordt hij omgekiept en zie ik in mijn achteruitkijkspiegel alleen een paar voeten in de lucht zwaaien. “Zie je nou wel!” zegt Max boos, “dát KRIJG je er nou van!”

We lopen in de supermarkt als Max opeens enthousiast een pot Nesquick uit het schap trekt. “Kijk mam! Melskwink!”. Ik begrijp wat hij bedoelt, mede door de bekende gele pot welke hij mij laat zien, maar ik ben verbaasd dat hij weet wat het is, omdat wij dit nog nooit in huis hebben gehad. Dus ik vraag hem hoe hij weet dat dit “Nesquick” heet. “Nou, uit de Cars film natuurlijk!”, vertelt hij mij alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is. Ik bedenk mij nog nooit een pak Nesquick in deze film gezien te hebben maar het schiet mij tevens te binnen dat Max altijd de versie kijkt welke wij laatst hebben opgenomen van de televisie. En deze  wordt regelmatig onderbroken voor reclame. Met daarin onder meer … precies: Nesquick!

Er wordt aan Max gevraagd of de kerstboom thuis al staat. “Ja!” antwoordt hij direct, “Op zolder!”

dinsdag 27 december 2011

Een prikje


Deze blog was op 7 december 2011 
"Blog van de Dag"  
op de site www.hippemamaclub.nl! 

De opmerking van Max komt zo uit de lucht vallen. Ik ben met hem onderweg naar de wekelijkse logopedie afspraak als hij mij plots meedeelt dat hij een enorme bult op zijn hoofd heeft en dat deze jeukt. Wat kan een mens, in dit geval een bezorgde moeder, in minder dan een paar seconden de meest vreselijke gedachten hebben.

Al mijn alarmbellen rinkelen en ik kan niet wachten om ‘de bult’ ook daadwerkelijk te voelen en te zien. Het liefst zet ik de auto aan de kant om dit ter plekke te doen. Ik besluit vijf minuutjes te wachten, want dat zijn we er. Ik voel, en inderdaad, vlak boven zijn oor zit een enorme bult. De afspraak duurt maar een half uur, maar deze keer duurt het naar mijn idee úren. Ik kan niet wachten om naar huis te gaan en de huisarts te bellen. Als we weer thuis zijn, is dat dan ook het eerste wat ik doe. De arts deelt mijn ongerustheid en gelukkig kunnen wij direct terecht. Instinctief begrijpt Max dat er iets vervelends aan de hand moet zijn, want zonder enige tegenstribbeling gaat hij mee en laat zich zonder verzet onderzoeken.

De huisarts benadrukt vooral niet ongerust te zijn want volgens hem gaat het “slechts” om een ontsteking als gevolg van Max zijn eczeem, wat hem al vanaf zijn geboorte parten speelt. Om toch aan mijn moederlijke ongerustheid gehoor te geven en voor definitieve uitsluiting van erger, besluit de dokter Max door te verwijzen naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Hij geeft direct aan dat dit bij kinderen op dezelfde wijze gebeurt als bij volwassenen en ik zie in gedachten al een roerig schouwspel op het laboratorium.

Kinderen blijven je altijd verbazen, zo blijkt wel als wij in het ziekenhuis arriveren. Max vindt het hier gewoon leuk en zelfs interessant! Van enige angst of vluchtgedrag is geen sprake. Vol verwachting nemen wij plaats in de wachtkamer en na enige uitleg van de zuster ben ik ook gerustgesteld. Als Max aan de beurt is slaat de stemming iets om, maar het mag geen naam hebben. Hij krijgt toverzalf op zijn arm waardoor het prikje minder gevoelig zal zijn. En de betovering blijkt te werken, alleen zijn ogen verraden zijn opkomende ongerustheid over de situatie. Er zijn twee zusters bij: één om het bloed te prikken en één om zijn arm vast te houden. Ik moet zijn andere hand vasthouden zodat hij niet in de naald kan grijpen. Ik heb Max een cadeautje in het vooruitzicht gesteld, en dit wint het van de omstandigheid. Na een volkomen terechte “Auw!”- kreet is de volgende vraag of we dan nu naar de speelgoedwinkel gaan. Na al deze dapperheid gaan we dat ook direct doen.

Toevallig verdwijnen na een dag de bulten (ook boven zijn andere oor ontdekte ik er één) en daarmee ben ik al zo goed als gerustgesteld. Als ik na drie dagen mag bellen voor de uitslag ben ik helemaal gekalmeerd: alles blijkt gelukkig in orde te zijn!

Verjaardag


 - Deze blog was op 9 november 2011 
"Blog van de dag" 
op de site www.hippemamaclub.nl! -

Het is bijna niet te bevatten, maar mijn zoon is al 5 geworden! Ze zeggen wel eens dat de tijd vliegt, maar deze 5 jaar zijn zó snel voorbijgegaan … niet normaal. Alsof we gister nog z’n eerste verjaardag vierden.

Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden, mijn zoon is op een zondag in de herfstvakantie jarig, vieren we op school zijn verjaardag al op de woensdag voor deze vakantie. De daadwerkelijke datum is dan nog “4 nachtjes slapen” wachten.

Vanwege deze vroegtijdige klapper, leven en beleven wij de daarop volgende dagen in ongekend enthousiasme. Max vraagt elke ochtend of het nu dan toch eindelijk zondag is, of de taart al is besteld, of hij al cadeaus mag uitpakken, wie er allemaal komen en elke dag moet ik hem teleurstellen. Totdat het uiteindelijk (hemel zij dank …) zondag wordt! De avond ervoor ga ik zelf maar op tijd naar bed want ik verwacht een avontuurlijke nacht. In dit soort gevallen wil Max zich nogal eens vergissen en denkt dan dat het om 3 uur ’s nachts al ochtend is.

Ik word de volgende ochtend wakker en kijk verbaasd op de wekker. Half negen! En nog geen klein druk mannetje te bekennen! Ik loop naar z’n kamertje en tref daar één en al wachtende en jarige vrolijkheid aan. Nu mag ik hem eindelijk verzekeren dat het zondag is en vertwijfeld vraagt hij mij of hij nu dan echt jarig is? Ik kan niet anders dan bevestigend antwoorden en we gaan snel naar beneden, op naar de cadeaus!

Nu heeft Max het voordeel aan het eind van het jaar geboren te zijn en dat “de oude man met de grote witte baard” al in deze maand zijn gezicht af en toe laat zien in de meest kleurrijke en prachtige folders met cadeau-ideeën. Dus inspiratie voor cadeaus is voldoende aanwezig. Het probleem blijft alsnog: wat te kopen? Want hij heeft wel de ideeën, maar de uitvoering daarvan  door ons is niet altijd geheel in overeenstemming. Hij wil een piratenoutfit, een trampoline, een gitaar met een microfoon, een basketbalpaal, een laptop, een disco-lichtbal en ga zo maar door. Nu wordt hij als enig kind zijnde al redelijk in de watten gelegd op dat gebied en heeft veel van wat zijn hartje begeert (lees: het huis puilt uit). Dus de keus wordt al hoe moeilijker. 

Eenmaal begonnen aan het uitpakken van de cadeaus (deels toch van zijn zeer riante keuzelijstje afkomstig) verneem ik zijn dankbare reactie welke mij direct ontroerd. Enthousiast en haast uitzinnig deelt hij ons mee precies datgene te hebben gekregen wat hij wilde hebben! Hoezo: niet in overeenstemming? En trots ontvang ik even later de visite die op exact dezelfde reactie worden getrakteerd.

Kerstgedachte

 
 - Deze column is gepubliceerd in het VBSH

(Vereniging de Berner Sennen Hond) 
 
clubblad van december 2011 -

Het is een lekker zonnige middag als ik met de honden loop te wandelen. In de verte stopt een auto. Ik zie dat de honden nieuwsgierig deze auto bestuderen. Dan geeft Bear onverwacht een ruk aan de riem waardoor deze losraakt van zijn halsband. Omdat ik ook naar de auto sta te kijken, let ik niet goed op. Direct zet Bear het op een stuiven richting die stilstaande auto. Daar stapt op dat moment een gezin uit en zodoende staan alle deuren van de auto wagenwijd open. Bear, onze allemansvriend, ziet dit als een plezierige toestand waar hij graag bij wil horen. Dus springt hij, zijn gigantische en imposante hoedanigheid negerend, spontaan, floep, bij deze mensen op de achterbank van de auto. Ik kom er luid excuses uitend en de hond onbeheerst bij mij roepend aanrennen met het ontbrekende deel van de riem in mijn hand. Ik lijn de hond weer aan (“doet hij anders nóóit hoor!”) en maak dat ik wegkom. Deze mensen volkomen verbouwereerd achterlatend.

Ja, met drie honden in huis maak je wel eens wat mee. Je belandt van het ene op het andere moment in de meest interessante situaties.

Laat op een avond gaat mijn man nog even wandelen met Joy, onze eerste Berner Sennen. Ik besluit vast te gaan douchen. Ik sta er net  onder, als mijn man verwilderd de badkamer binnen komt sprinten. “Je moet nú naar beneden komen want er heeft net iemand de zijspiegel van je auto getrapt en ik ben er achteraan gegaan!” Geen nood, rustig blijven, denk ik nog, hij heeft een potige waakhond bij zich die de spiegeltrapper naar alle waarschijnlijkheid razendsnel in de broekspijpen heeft gebeten, vastbesloten niet meer los te laten. Blijkbaar ken ik mijn hond nog niet zo goed, want Joy is bij de eerste stemverheffing van mijn man linea recta naar huis gerend om daar tegen de voordeur gedrukt, trillend als een rietje, op de terugkomst van mijn man te wachten.  

En dan die eerste kerstdag, een aantal jaar geleden. Op bezoek bij mijn ouders, alle hondjes gezellig mee. U moet weten dat Joy op dat moment loops was, Bear hier zeer enthousiast op reageerde en al zijn verleidingstechnieken op haar aan het uitproberen was. De situatie samenvattend: teef loops, reu op vrijerspad en ietwat rusteloos. Wij met z’n allen op weg richting ouderlijk huis. Nog onwetend van de bijzonderheid dat we een kwartier later dezelfde weg zouden afleggen, maar dan in tegengestelde richting. We komen daar binnen, elkaar een vrolijk kerstfeest wensend. De honden achter ons aan, Bear als laatste. Hij ziet de zorgvuldig opgetuigde kerstboom en herkent hierin een uiterst geschikt object om zijn blaas tegen te legen. Poot omhoog en afbakenen dat territorium … Iedereen geheel in shock. Daar ging de kerstgedachte. Vrede op aard. Om die kerstgedachte geheel de kop in te drukken werd door Bear ook nog eens de kerstboom finaal omver gelopen! De kerstballen, de lampjes en de slingers, weinig in oorspronkelijke staat, lagen en hingen overal. Behalve in de boom. Ongemakkelijk en stilzwijgend worden de honden weer aangelijnd en gaan we na amper 5 minuten kerstvreugde weer op weg. Naar huis.

donderdag 15 december 2011

Kerstpret



Op tafel ligt nog een zakje pepernoten en ik kan me niet bedwingen dus ik pak er een paar uit. Vandaag is het zes december en heb ik de Goedheiligman weer op de boot gezet, terug naar Spanje. Door een storing op mijn favoriete radiozender ben ik genoodzaakt een ander kanaal te kiezen en ik kom uit op SkyRadio. Vanaf zes december, 0:01: “The Christmas Station”.

Ik verslik me zowat in de laatste pepernoot als de eerste klanken van “Last Christmas” zich door de boxen wurmen. Hierna vlot gevolgd door de klassiekers van Chris Rea, Mariah Carey en noem ze allemaal maar op. Onvoorstelbaar, zelfs de jingles tussen de liedjes door worden opgeleukt door klinkende kerstbelletjes. Als ik niet beter wist, zou ik denken dat het vanavond  kerstavond moet zijn. 

Deze ontwikkelingen volgen elkaar wel erg snel op. Ik heb letterlijk nog het sinterklaaspapier, pakjes en een pietenmuts op tafel liggen als de commercie zes december markeert als startsignaal voor de kerst(voor)pret. Maar goed, vanaf vierentwintig oktober keken we ook al dagelijks op tv naar de beslommeringen van Sinterklaas in De Club van Sinterklaas. Dus wat dat betreft heeft de Kerstman nog wat in te halen. Natuurlijk, als je de sfeervolle liedjes weer hoort na een jaartje afwezigheid vind ik ze ook helemaal gezellig. Alleen, als het dan daadwerkelijk Kerst is komen ze je de strot uit.

Op school is vandaag de stoomboot halsoverkop ingeruild voor een kerstboom en ik kan direct op een lijst intekenen wat ik voor het jaarlijkse kerstbuffet wil meenemen. Het moet niet gekker worden. Door deze plotse kerstdrukte lijkt Sinterklaas als met de noorderzon vertrokken. Geen naweeën, geen officieel afscheid, nee, gewoon hup, bruusk aan de kant gezet om plaats te maken voor het naderende kerstspektakel.

Dit wordt overigens in realiteit iets anders gevierd dan afgeschilderd op televisie en omschreven in de bekende liedjes. Het liefst zou ik, persoonlijk, de kerstdagen doorbrengen in mijn pyjama, op de bank met een bord boerenkool op schoot, gordijnen dicht en wat leuks op TV. Maar moet ik de commercials en advertenties geloven, dan behoor ik flink uit te pakken. Cadeaus in overvloed, maaltijden bereid als in een sterrenrestaurant, de meest ingewikkelde hapjes en duur gedekte tafels. Veel mensen over de vloer en van het ene feest zo door naar het andere. Over de kostumering nog maar te zwijgen: de heren in smoking, de dames in het lang en opgemaakt als een glamourmodel. 

Waar ik mij dan weer wél in kan vinden is zo’n gezellig samenzijn zoals wordt uitgebeeld in de clip van Last Christmas van Wham. En dan ook met George Michael (nog in de kast) in de hoofdrol, alstublieft. Beetje ongedwongen sneeuwballen gooien, lekker haardvuurtje erbij en gezellige vrienden aan een normaal gedekte tafel. Want daarvan kunnen we toch met z’n allen wel een voorstelling maken. Maar dan bij voorkeur wel vanaf het weekend voor kerst …

© Laura van Straaten - Oversteegen