Kerstgedachte

 

 - Deze column is gepubliceerd in het VBSH

(Vereniging de Berner Sennen Hond) 

 

clubblad van december 2011 -

Het is een lekker zonnige middag als ik met de honden loop te wandelen. In de verte stopt een auto. Ik zie dat de honden nieuwsgierig deze auto bestuderen. Dan geeft Bear onverwacht een ruk aan de riem waardoor deze losraakt van zijn halsband. Omdat ik ook naar de auto sta te kijken, let ik niet goed op. Direct zet Bear het op een stuiven richting die stilstaande auto. Daar stapt op dat moment een gezin uit en zodoende staan alle deuren van de auto wagenwijd open. Bear, onze allemansvriend, ziet dit als een plezierige toestand waar hij graag bij wil horen. Dus springt hij, zijn gigantische en imposante hoedanigheid negerend, spontaan, floep, bij deze mensen op de achterbank van de auto. Ik kom er luid excuses uitend en de hond onbeheerst bij mij roepend aanrennen met het ontbrekende deel van de riem in mijn hand. Ik lijn de hond weer aan (“doet hij anders nóóit hoor!”) en maak dat ik wegkom. Deze mensen volkomen verbouwereerd achterlatend.

Ja, met drie honden in huis maak je wel eens wat mee. Je belandt van het ene op het andere moment in de meest interessante situaties.

Laat op een avond gaat mijn man nog even wandelen met Joy, onze eerste Berner Sennen. Ik besluit vast te gaan douchen. Ik sta er net  onder, als mijn man verwilderd de badkamer binnen komt sprinten. “Je moet nú naar beneden komen want er heeft net iemand de zijspiegel van je auto getrapt en ik ben er achteraan gegaan!” Geen nood, rustig blijven, denk ik nog, hij heeft een potige waakhond bij zich die de spiegeltrapper naar alle waarschijnlijkheid razendsnel in de broekspijpen heeft gebeten, vastbesloten niet meer los te laten. Blijkbaar ken ik mijn hond nog niet zo goed, want Joy is bij de eerste stemverheffing van mijn man linea recta naar huis gerend om daar tegen de voordeur gedrukt, trillend als een rietje, op de terugkomst van mijn man te wachten.  

En dan die eerste kerstdag, een aantal jaar geleden. Op bezoek bij mijn ouders, alle hondjes gezellig mee. U moet weten dat Joy op dat moment loops was, Bear hier zeer enthousiast op reageerde en al zijn verleidingstechnieken op haar aan het uitproberen was. De situatie samenvattend: teef loops, reu op vrijerspad en ietwat rusteloos. Wij met z’n allen op weg richting ouderlijk huis. Nog onwetend van de bijzonderheid dat we een kwartier later dezelfde weg zouden afleggen, maar dan in tegengestelde richting. We komen daar binnen, elkaar een vrolijk kerstfeest wensend. De honden achter ons aan, Bear als laatste. Hij ziet de zorgvuldig opgetuigde kerstboom en herkent hierin een uiterst geschikt object om zijn blaas tegen te legen. Poot omhoog en afbakenen dat territorium … Iedereen geheel in shock. Daar ging de kerstgedachte. Vrede op aard. Om die kerstgedachte geheel de kop in te drukken werd door Bear ook nog eens de kerstboom finaal omver gelopen! De kerstballen, de lampjes en de slingers, weinig in oorspronkelijke staat, lagen en hingen overal. Behalve in de boom. Ongemakkelijk en stilzwijgend worden de honden weer aangelijnd en gaan we na amper 5 minuten kerstvreugde weer op weg. Naar huis.