Een prikje

Deze blog was op 7 december 2011 

"Blog van de Dag"  
op de site www.hippemamaclub.nl! 

De opmerking van Max komt zo uit de lucht vallen. Ik ben met hem onderweg naar de wekelijkse logopedie afspraak als hij mij plots meedeelt dat hij een enorme bult op zijn hoofd heeft en dat deze jeukt. Wat kan een mens, in dit geval een bezorgde moeder, in minder dan een paar seconden de meest vreselijke gedachten hebben.

Al mijn alarmbellen rinkelen en ik kan niet wachten om ‘de bult’ ook daadwerkelijk te voelen en te zien. Het liefst zet ik de auto aan de kant om dit ter plekke te doen. Ik besluit vijf minuutjes te wachten, want dat zijn we er. Ik voel, en inderdaad, vlak boven zijn oor zit een enorme bult. De afspraak duurt maar een half uur, maar deze keer duurt het naar mijn idee úren. Ik kan niet wachten om naar huis te gaan en de huisarts te bellen. Als we weer thuis zijn, is dat dan ook het eerste wat ik doe. De arts deelt mijn ongerustheid en gelukkig kunnen wij direct terecht. Instinctief begrijpt Max dat er iets vervelends aan de hand moet zijn, want zonder enige tegenstribbeling gaat hij mee en laat zich zonder verzet onderzoeken.

De huisarts benadrukt vooral niet ongerust te zijn want volgens hem gaat het “slechts” om een ontsteking als gevolg van Max zijn eczeem, wat hem al vanaf zijn geboorte parten speelt. Om toch aan mijn moederlijke ongerustheid gehoor te geven en voor definitieve uitsluiting van erger, besluit de dokter Max door te verwijzen naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Hij geeft direct aan dat dit bij kinderen op dezelfde wijze gebeurt als bij volwassenen en ik zie in gedachten al een roerig schouwspel op het laboratorium.

Kinderen blijven je altijd verbazen, zo blijkt wel als wij in het ziekenhuis arriveren. Max vindt het hier gewoon leuk en zelfs interessant! Van enige angst of vluchtgedrag is geen sprake. Vol verwachting nemen wij plaats in de wachtkamer en na enige uitleg van de zuster ben ik ook gerustgesteld. Als Max aan de beurt is slaat de stemming iets om, maar het mag geen naam hebben. Hij krijgt toverzalf op zijn arm waardoor het prikje minder gevoelig zal zijn. En de betovering blijkt te werken, alleen zijn ogen verraden zijn opkomende ongerustheid over de situatie. Er zijn twee zusters bij: één om het bloed te prikken en één om zijn arm vast te houden. Ik moet zijn andere hand vasthouden zodat hij niet in de naald kan grijpen. Ik heb Max een cadeautje in het vooruitzicht gesteld, en dit wint het van de omstandigheid. Na een volkomen terechte “Auw!”- kreet is de volgende vraag of we dan nu naar de speelgoedwinkel gaan. Na al deze dapperheid gaan we dat ook direct doen.

Toevallig verdwijnen na een dag de bulten (ook boven zijn andere oor ontdekte ik er één) en daarmee ben ik al zo goed als gerustgesteld. Als ik na drie dagen mag bellen voor de uitslag ben ik helemaal gekalmeerd: alles blijkt gelukkig in orde te zijn!