Mijn man … Deel II

Ik weet het, mijn trouwe lezers kijken hier al tijden naar uit. En daar is-tie dan: Mijn Man … Deel II!

Zoals jullie al in “Mijn man … Deel I” hebben begrepen, heeft hij een serieus probleem met het ontwaken en dan in het bijzonder met de daarop volgende activiteit: het uit bed gaan. De wekker (formaat gigantisch, meerdere aantallen) en zijn telefoon (volume voluit) worden dagelijks op tactische tijden gezet, maar op het moment dat deze afgaan heeft mijn man in de regel last van een tweezijdig verminderd gehoor, verblijft volledig in de toestand REM-slaap (wat in dit geval staat voor: Rust En Maffen). Iedereen in ons huis, en waarschijnlijk ook een ieder binnen een straal van 500 meter rondom ons huis, zit direct rechtop in zijn of haar bed/mand bij dit klankspektakel, … behalve mijn man.

Op een avond, als ik hem welterusten wens en alvast naar boven ga, waarschuwt hij mij nadrukkelijk dat hij er de volgende ochtend om 07:00 uit MOET. Met enorme nadruk op móet want er zijn belangen mee gemoeid. Hij moet ergens nog een gipsplaat monteren voordat hij naar zijn afspraak van 09:00 gaat. Dus op tijd het bed uit, anders loopt de planning in de soep.

Ik maak een wapperend gaap-gebaar voor mijn mond, want hoe vaak heb ik deze alarmerende praat al niet moeten aanhoren. Maar nee, het lijkt in dit geval zó belangrijk dat ik bijna het idee krijg dat er levens op het spel staan. Ik beloof hem mijn best te doen en zal proberen er aan te denken dat hij op tijd zijn bed uit komt. Hem met loze kreten inpeperend (“ik ben je moeder niet!”), bedenk ik mij dat ik het morgenochtend, opnieuw, serieus zal gaan proberen. Mijn man verzekert mij dat het deze keer gaat lukken en dat ik alleen maar het woord “gipsplaat” hoef uit te spreken want dan weet hij genoeg. 

De volgende ochtend ga ik om 06:45 naast zijn bed staan en begin vol enthousiasme en verwachting een liedje te zingen. Haalt u de melodie van het Pizza-lied van André van Duin voor de geest en vervang simpel het woord pizza door gipsplaat. Dus ik sta daar uit volle borst te zingen: “Gipsplaat, gipsplaat, wooooooh … gipsplaat!”. … Geen reactie, hooguit bedrukt het woordje: “ja?”. Daarna geef ik de moed alweer langzaam op. Om 07:00 barst het geluidsgeweld los, de wekker(s) gaan, de telefoon rinkelt voluit. … Geen reactie. Om 07:15 probeer ik het nogmaals door hem vragend het woordje gipsplaat voor te leggen. Geen reactie.

Ondertussen is het 07:45 en moet ik ook aan mijzelf beginnen te denken, anders kom ik zelf te laat. Ik broed tijdens het aankleden een plan uit voor het ontwikkelen van een nieuw soort wekker. Zo een waar ik al eens over gelezen heb. De wekker gaat in dit geval af maar kan alleen uitgezet worden door op een speciaal matje te gaan staan. En dit matje, die leg je uiteraard vér weg, ergens in de buurt van de badkamer! Lachen!

En nu bent u natuurlijk benieuwd hoe dit avontuur is afgelopen. Nou, ik geef een hint! Laten we er een Sinterklaasrijmpje van maken. Wat rijmt er namelijk op gipsplaat? Juist, hij kwam te ….. ? LAAT!