Ik heb een fiets gewonnen! Of, nee, beter gezegd: mijn mán heeft een fiets gewonnen. Maar aangezien het een damesmodel betreft: ... juist, voor mij dus. En als je ‘m eenmaal hebt, dan moet je ‘m ook gebruiken. Uiteraard.
Zodoende rij ik voor het eerst na pakweg 20 jaar weer eens op een fiets. Ik kan het niet anders omschrijven dan … Lévensgevaarlijk! Niet dat de verkeersregels veranderd zijn sindsdien, maar als je al die tussenliggende jaren gewend bent aan een stuk blik óm je heen in plaats van onder je, dan zijn dat vreemde ervaringen. Zo is het even wennen: welke rijbaan te kiezen, geen richtingaanwijzer maar gewoon je hand te gebruiken, de trappers toe te passen als gaspedaal, overschakelen naar automaat dus zonder versnellingen.
Mijn eerste ritje op de fiets gaat naar de supermarkt. Heerlijk temperatuurtje buiten en nauwelijks wind. De meest ideale fietsomstandigheden. Aangekomen bij de supermarkt (buiten adem en alle gebruikte spieren in overspannen toestand) zoek ik een parkeerplaats. Oh nee, natuurlijk moeten fietsen op de standaard of in het daarvoor bedoelde rek! Ik doe de boodschappen en ik ervaar direct een logistiek probleem: teveel boodschappen ingeladen voor de beschikbare ruimte van de tevens aangeschafte fietstas. Dus ik voor de supermarkt de koffiepads en de sla van teveel lucht ontdoen. Verpakking openen, lucht eruit en stampen maar. Uiteindelijk past alles er in. Vraag niet hoe, maar het past.
Maar hoe gedraag je je eigenlijk op de fiets? Kijk je een beetje zo onverschillig om je heen, groet je andere fietsers welke je passeren? Ik weet het allemaal niet meer en weet me gewoon geen houding te geven. Zo fietste er een tijdje iemand achter mij. Waarschijnlijk een ervaren stalen ros gebruiker. Ik begon daardoor al hoe harder te fietsen en kreeg last van achtervolgingswaanzin. Mijn snelheid nam Tour de France normen aan. Ga toch weg man! Of ga me voorbij of zoiets maar ga alstublieft niet spatbordkleven! En zo suis ik af op een drukke kruising welke ik op de een of andere manier naar links zal moet over kruisen. Ben alleen de stoplichten voor auto’s gewend en moet echt een inschatting maken hoe dit voor fietsers in elkaar steekt. Ik moet linksaf, maar kan en mag dat überhaupt wel? Heb eerlijk geen idee en om het zekere voor het onzekere te nemen, rij ik maar rechtdoor. Hierdoor rij ik helaas wel een kilometer of wat om.
Een poos later ben ik eindelijk thuis. Goddank. Compleet bekaf, dat wel. Ook ben ik zwaar teleurgesteld in mijzelf en dan met name in mijn fietskwaliteiten. Ik heb dagen moeten herstellen (spierpijn, zadelpijn) en bijkomen van deze buitenaardse belevenis. En een volgende keer, pak ik (denk ik) maar gewoon de auto…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten