Rust. Dát is wat ik wil in mijn leven. Structuur. Een bepaald soort saaiheid eigenlijk. Of ligt dit aan de leeftijd? Die wens? Ben ik nou echt de enige die dit heeft? Ik probeer regelmatig informatie in te winnen door zo her en der sluwe vragen te stellen om antwoord hierop te krijgen. En nee hoor, er zijn er meer. Join the club. Wil ik het zo, dan gaat het sus en andersom. De ene keer heb ik hier vrede mee, de andere keer laat ik het niet gebeuren. Heb ik hier nou zelf invloed op of overkomt het je? Hoe kan het toch dat ik telkens in situaties verzeild raak waarbij rust, structuur en saaiheid de laatste woorden zijn welke in je opkomen?
Mijn man, bekend: een kleine zelfstandig ondernemer. Gevolg: de ene dag sta je in gedachten al in de showroom een luxe bolide uit te zoeken. Of in de tuin in te meten waar het zwembad kan komen. De andere dag Google ik in welke doos je het meest comfortabel slaapt, op straat. Maar goed, alles loopt eigenlijk altijd wel anders dan gepland.
Neem nu mijn trouwdag. Wel eens een gehoord van een dronken fotograaf? Ik wel. Heel apart. Het resultaat van de foto’s des te meer. Had weinig overeenkomsten met een traditionele trouwreportage. Zo geschiedde dat ik mij op een koude oktoberdag weer in de bruidsjurk kon hijsen om de foto’s opnieuw te maken. Een rode neus van de kou in plaats van rode wangen door de hitte in augustus. Altijd weer net even anders dan gepland.
Of mijn huwelijksreis. Vol goede moed na dit alles richting een zonnige bestemming. Daar aangekomen bleek ik een vervelende bronchitis te hebben waardoor de helft van de vakantie geheel aan mij voorbij is gegaan. Toen ik halverwege weer enigszins boven Jan was, helaas razendsnel gevolgd door buikgriep. Hierdoor kon mijn kersverse echtgenoot wel goed de rijprestaties van de huurauto testen. Vooral op het gebied van snelheid. Hij waande zich een heuse autocoureur door met 120 kilometer per uur over het vakantiepark te racen om maar op tijd het toilet te halen. Alles behalve saai. Toch?
Op skivakantie, ook erg leuk. Alles volgens plan. Sneeuw perfect, leuke vrienden mee. Vooral mijn outfit was érg volgens plan. Maar ik had nog maar net mijn ski’s ondergeklikt, of ik was al onderweg naar het ziekenhuis. Reeds in de eerste bocht mijn knieschijf uit de kom.
Zo rond Oud en Nieuw had mijn man het kwajongens idee om eens wat vuurwerk uit het buitenland te halen, gewoon voor de gein. Zo gezegd, zo gedaan. En zo kon het gebeuren dat ik op een middag, genietend van een kopje koffie, buitenshuis omsingeld wordt door een viertal politieauto’s. Geflitst bij de grens, dachten een grote vis gevangen te hebben. Zit je daar met je kopje koffie. Je waant je in een foute scene van een of andere politieserie.
Structuur en saaiheid, daar kun je denk ik zelf wat aan doen. Maar die rust...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten