Model worden

Volgens mij koestert elke zichzelf respecterende vrouw ooit de wens om een succesvol fotomodel te worden. Voor mij werd die droom eens, gedeeltelijk, werkelijkheid. Geheel onverwachts belandde ik, door samenloop van omstandigheden, midden in deze wereld vol glitter en glamour.

Op aanraden van een bevriende fotograaf deed ik een heuse auditie bij een modellenbureau. Dit op zich was al onderdeel van de droom. Samen met mij waren daar nog tientallen andere meisjes. Een gevoel van onbehagen bekroop mij. Maar je moet ergens beginnen en dat was hier. Een ware vleeskeuring volgde. We kregen nog net geen labels aan de oren met namen als Klara 17 en Bella 35 maar het had er aardig wat van weg.

Hier zag ik voor het eerst zwaar teleurgestelde moeders van wie de dochters toch niet het ideale model bleken te zijn wat zij wel in hun zagen. Met lood in de schoenen moesten deze dochters hun moeder onder ogen komen om de onheilstijding mee te delen dat voor hen de droom hier eindigde. Zag ik nu een last van hun schouders vallen? Opluchting? En bij de moeders een soort van ingestorte wereld? En ik moest nog. Waar is hier de uitgang? Te laat. Ik bleek, godzijdank, “goedgekeurd” en daarop volgende een geweldige periode. Modeshows, fotoshoots, van alles mocht ik doen. Zelfs per vliegtuig naar het buitenland! Sprak je eerder iemand aan met zijn naam, op de set heet iedereen “schat” of “lieverd”.  Wel zo makkelijk.

Maar ik had toch enige moeite om collega-modellen zo aan te spreken. Welke maat heb je? XXS? Zo! Meid, probeer eens van die afval shakes, helpt prima! … Schatje! Zo deed ik ook fotoshoots met wat meer ervaren modellen. Leuk, zul je denken. Maar in de praktijk bleek dat zij deze opgebouwde ervaring eigenlijk gebruikten om de nieuwkomers compleet op de achtergrond te drukken. Met praktische tips (“als jij nou daarachter gaat staan, en ik wat meer op de voorgrond … lieverd”) wist het collega-model zich in een dermate positie te manoeuvreren dat ik mijzelf afvroeg wat mijn rol in dit geheel zou worden. Je leert hier mee om te gaan maar of het nu echt typisch ik is, nou nee.

Investeren in een goede portfolio werd door iedereen uit het vak aangeraden. Dan gooien we er toch nog een paar stuivers tegenaan! Want wat moet, dat moet. Na meerdere shoots voor een professionele portfolio kreeg ik zo langzaamaan het idee dat mijn geïnvesteerde stuivertjes toch beter andere doelen hadden kunnen dienen. In de wandelgangen werd mij in de loop der tijd duidelijk dat mijn daadwerkelijke verschijning in het echt toch beter tot zijn recht komt dan op een foto. Zo fotogeniek als aanvankelijk gedacht bleek ik toch niet te zijn, enkele “lucky shots” daargelaten. Voor modeshows net te klein en iets te dun.

De door mij opgedane ervaring, die neemt niemand mij ooit af. Had het ook niet willen missen. Ze zeggen dat wijsheid met de jaren komt. In mijn geval ook. Ik ben nu op een leeftijd dat de droom van een succesvol fotomodel voorgoed tot het verleden behoort. Maar de wetenschap dat ik in het echt aantrekkelijker ben dan op een foto? Een droom die uitkomt.

© Laura van Straaten - Oversteegen