- Deze column is gepubliceerd in het clubblad van de VBSH (Vereniging de Berner Sennen Hond) van augustus 2011 -
Ik heb er drie. Drie hondjes. Zeg eigenlijk maar gerust hondEN. Allen van het formaat 50+, qua kilo’s. In voedingstermen hebben we het over “Giant”. Maar toen ik ze kreeg waren het hondjes en dat zijn ze in mijn ogen altijd gebleven. Ik heb het dan ook altijd over “’De Hondjes”. Mensen denken dan al snel: oh, schattig! Wat voor soort heb je? Als ik ze het ras vertel (2x Berner Sennen en een Newfoundlander), ontstaat er een schrikreactie en deinzen mensen al snel achteruit. Ik moet zeggen, degene die het al eens hebben gewaagd om bij ons aan te bellen, kunnen hierover meepraten. Ja, da’s even schrikken. Meer dan 150 kilo tezamen drukt zich tegen de deur en probeert kennis te maken met de onbekende beldrukker. Veelal zonder succes. Tegen de tijd dat ik de voordeur heb bereikt om deze te openen, heeft de beldrukker reeds het hazenpad gekozen.
Tja, honden, … leuk! Soms, ja. Ze luisteren ook zo goed naar me … soms. Ze eten ook zo veel op, buitenom de noodzakelijke voeding. Had toevallig vandaag per ongeluk een brood, vers en warm van de bakker, weggelegd om af te laten koelen. Helaas, 1 van de schatjes had blijkbaar honger in een mate waar wij geen weet van hebben laat staan een voorstelling van kunnen maken, en heeft zich heerlijk het gehele brood laten smaken. Grappig.
Zo mis ik ook een gedeelte van een zijpaneel in mijn keuken. Heel apart, ik kwam een keer thuis en dacht eerst dat het in mijn verbeelding was. Maar nee, als een ware Jan de “Bouvier” had een van de hondjes een geheel eigen touch aan het interieur van de keuken gegeven. Lachen.
Ook gebeuren er ’s nachts wel ‘s “ongelukjes”. Ik snap dit woord niet goed, maar dit even terzijde. Een ongelukje wat niet met een velletje keukenpapier is op te lossen. Nee, hier komen complete “tork”-rollen om de hoek kijken. Apart.
Tijdenlang hebben wij enige acrobatische kunsten moeten vertonen om bij ons naar de bovenverdieping te komen. Er ontbrak namelijk een gedeelte van de onderste treden van de trap. Het vreemde was, dat het ontbrekende gedeelte exact de vorm had aangenomen van het gebit van 1 van De Hondjes. Tsss …
Maar het hoogtepunt was toch wel dat ik een van mijn schatjes betrapte in haar mand, genoegzaam kauwend op een voor mij tot op dat moment onbekend voorwerp. Ik pakte het af, had trouwens wel direct in de gaten dat het niet om een toegestaan kauwbaar voorwerp ging. En toen bleek dat het hondje buiten affiniteit met de interieurbranche ook een voorliefde had voor fotografie! Dan ziet zo’n fotocamera er toch heel anders uit als een hond hier zich even mee heeft kunnen uitleven. Goh …
Wel netjes zijn ze trouwens geweest die keer toen ze de fruitschaal hadden leeggeroofd, de steeltjes van een paar kilo peren hadden ze netjes laten liggen. Da’s toch lief!
En daarom, als ik vanavond naar bed ga, geef ik ze alle drie een knuffeltje en zeg heel streng: lief zijn vannacht! De blik die je dan toegeworpen krijgt, aaahh… ze zijn écht leuk! En dan ga ik naar boven, lopend langs een paar blijkbaar zeer smakelijke kozijnen en op een geheel gerenoveerde trap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten