Ligt het nou aan mij, of … ?

Soms lees ik van die berichten in de krant waarvan ik achterhoofdkrabbend en voorhoofdfronsend denk: ligt het nou aan mij, of …? 

Een recent voorbeeld hiervan is een bericht in De Telegraaf van 5 juli j.l. Hierin wordt beschreven hoe Amsterdammers zich groen en geel ergeren aan straatmuzikanten die nog geen drie noten op een blokfluit kunnen spelen of die een paar emmers als trommel gebruiken en daar hun muzikale inspiratie op botvieren. Het schijnt klachten te regenen bij de gemeente. Mensen worden blootgesteld aan muziek die ze niet kunnen ontlopen en waar ze niet om hebben gevraagd. En het kan mensen zelfs tot wanhoop drijven! Goede, getalenteerde muzikanten hebben de gave om de straten te verlevendigen met de door hun geproduceerde klanken, maar vooral in de zomer blijkt de stad overspoeld te worden met straatmuzikanten die de grens van het aangename ruimschoots overschrijden. Tenenkrommende muziek zoals valse, jengelende en harde klarinetten leidt (lijdt?) tot grote overlast. Nee, de “takkenherrie” moet gescheiden worden van de juiste klanken door middel van het doen van een auditie. Een auditie! Een Henk-Jan Smits, Gordon of Patricia Paay moeten dus voor ons gaan bepalen wat onder de noemer takkenherrie valt, en wat als een streling voor de oortjes door mag gaan?

En ik las onlangs het bericht dat een Schots echtpaar het belachelijke bedrag van 184 miljoen euro heeft gewonnen in een loterij. Wat moet een normaal mens, een simpele ziel, met 1 8 4 m i l j o e n euro? Ik kan zelf wel een paar uitspattingen bedenken en ook hele (… héééle …) gekke dingen, maar dan kom ik slechts tot een paar miljoen. En dan heb ik nóg zo’n 175 miljoen eurootjes over om vrij te besteden. Mmm … Is hier de balans niet enigszins zoek? Tikfout? Had het wellicht 1,84 miljoen moeten zijn, bijvoorbeeld? Deze mensen, The Lucky Bastards, ontvangen dagelijks postzakken vol met smeekbedes van minder bedeelden met veelal ideeën ten gunste van de briefschrijvers zelf, waaraan hun fortuin besteed kan worden. Over valse noten gesproken. 

Als ik gewoon even snel een simpel rekensommetje maak, dan stel ik voor dat er nooit meer dergelijke bedragen door één persoon of gezin te winnen zijn. Geef in plaats daarvan aan Afrika of een ander goed doel een paar miljoen, zeg pakweg een miljoentje of 14. Scheelt de Goede Doelen ook weer een groot bedrag aan advertentiekosten (een TV commercial van een paar seconden kost al gauw, op een redelijk tijdstip, 30.000 euro). En dan kunnen ze misschien de overige ontvangen donaties eens daadwerkelijk nuttig gaan besteden zoals bedoeld door de donateurs? Daarna kunnen er nog 180 (180!) gezinnen blij, zo niet onevenaarbaar gelukkig worden gemaakt met 1 miljoen. Lijkt mij ook beter voor de economie. Er gaan meer mensen meer besteden. 1 + 1 is 2, toch?

En ondertussen denk ik dan maar: in het leven zit zeker muziek maar je moet wél even de juiste snaar zien te raken.