Ongeveer een half jaar geleden kocht ik, in de uitverkoop, bij Verbeek Schoenen een paar zeer (zéér) mooie, zogenaamde over-knee-laarzen. Waren ze niet in de uitverkoop geweest: onbetaalbaar, wel in de uitverkoop: nog steeds onbetaalbaar maar oké: laten we het maar doen! De periode die daarop volgde was er één van prachtig en warm weer. Weet u het nog? De zomer van 2011 vond in dit jaar plaats in de maand april. Dus niet bepaald het weertype passend bij over-knee-laarzen. Zo kon het gebeuren dat ik deze laarzen tot aan de maand juli slechts enkele keren had kunnen dragen. In deze maand, gekenmerkt door zeer tijdig invallende herfst, waren de weersomstandigheden dusdanig dat de over-knees niet gek waren. Dus aantrekken die laarzen.
Ik zit op een bepaald moment in de auto en zie tot mijn grote schrik dat er een grote scheur in mijn linkerlaars zit, precies tussen de zool en halverwege de voet. Geen gezicht en ook onacceptabel voor laarzen van een dergelijk bedrag. Dus ik ga, goed gestemd en met positieve verwachting, terug richting winkel. Door een vriendelijke jongeman word ik gerustgesteld maar enigszins met de bekende kluit het riet ingestuurd door de mededeling dat men hun uiterste best zal doen om deze laarzen te repareren. Ik zie dat zelf somber in want in mijn idee gaat dit een soort knutselwerk worden waar ik niet op zit te wachten. Geen zorgen maken, adviseert de immer vriendelijke jongeman, dit gaat goed komen! En zo niet, dan zullen de laarzen retour fabrikant in Italië gaan en dan gaan ze er daar een oordeel over vellen.
Dus… enkele dagen later gaat de telefoon dat de laarzen inderdaad richting Italië zullen gaan want de schoenmaker durft het knutselavontuur niet aan. Gevolgd door de mededeling dat dit wel een paar weken kan gaan duren. Vooruit dan maar, zo kan ik ze toch ook niet dragen!
Een week later word ik weer gebeld door Verbeek. De laarzen zijn klaar om opgehaald te worden! Ahum? Dit zou toch weken gaan duren? Maar goed, ik blij gestemd richting stad om ze op te halen. De laarzen worden uit een doos gehaald om mij het resultaat te laten zien. Het door mij voorspelde knutselwerk is waarheid geworden. Ik bericht de mevrouw welke mij helpt dan ook dat ik hier echt niet mee akkoord kan gaan en dat er een passende oplossing voor zal moeten komen. Koop ik laarzen bij een dumpzaak dan kan ik er nog enigszins inkomen, maar laarzen met dit prijskaartje … nee, dat laat ik mij zo niet verkopen.
Dus… word ik de volgende dag teruggebeld door de filiaalmanager. De toon van deze meneer staat mij direct tegen dus ik sta op scherp. De meneer vraagt zich af waar ik mij druk om maak want volgens hem is er geen enkele reden tot een klacht want de laarzen zijn perfect gemaakt! Ik vertel hem dit toch zeer te betwisten en er ontstaat een welles-nietes spelletje. De man wijst mij nog even op het feit dat de schoenmaker er met hoofdletters en uitroeptekens op wijst dat de hakken toch al wel zeer versleten zijn. Mijn hoofd kleurt nu pimpelpaars en ik kom bijna niet meer uit mijn woorden. De keren dat ik de laarzen heb gedragen zijn werkelijk op twee handen met elk 5 vingers te tellen! Nee, gewoon niet zeuren en aantrekken die laarzen adviseert c.q. beveelt de man. Ik besluit het gesprek met de mededeling (dreiging) dat ik geen tot ziens zal gaan zeggen want mij zullen ze niet weer zien. En dat ik ook geen bedankt voor de moeite ga zeggen, want in mijn idee is er niets, maar dan ook niets, voor mij gedaan.
Dus… ik weer naar de winkel om “De Laarzen” achter de toonbank weg te trekken. De jongeman met zijn ondertussen irritante vriendelijkheid wijst mij nog even op het briefje van de schoenmaker. Dit briefje is in het Nederlands geschreven. Hebben mijn laarzen überhaupt de reis naar Italië gemaakt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten