Er lag een haas langs de weg. Zo plat als een dubbeltje. Dood. Al een hele week. Eerst was het nog herkenbaar een haas. Na een dag of wat begonnen de bloederige toestanden. Ik rij er elke dag langs en maak dus van dichtbij, intens en ongewenst het hele ontbinding- en aanvreetproces mee. Na een dag of 6 ligt hij ligt er nog steeds.
Ik bel met de gemeente met de mededeling dat er al een hele week een haas langs de weg ligt en met het verzoek of de haas weggehaald kan worden. Het verbaast mij dat er nog niet eerder over gebeld is, want hij ligt op een prominente plek op een drukke, doorgaande weg en moet dus door meerdere personen opgemerkt zijn. De telefoniste verbindt me door. Oh, nee, toch niet. Ze komt zelf terug aan de lijn en verzoekt mij te bellen met de dierenambulance. Dit is toch echt iets voor hen.
Dus ik bel met de dierenambulance. Een vriendelijke dame staat me te woord en bericht mij direct dat ze pas eens zal kijken zodra ze tijd heeft (…?) en vraagt mij aan te geven waar de haas zich precies bevindt en of hij makkelijk te verwijderen is of dat ze hem “van het wegdek moet schrapen”. Want dan begint ze er namelijk niet aan.
Dit herinnert mij aan een telefoongesprek dat ik jaren geleden mocht hebben met een gemeente ambtenaar, naar aanleiding van het niet legen van mijn groene otto. Door een Groene Container Specialist werd eerder die dag geconstateerd dat ik, per abuis, het plastic zakje waarmee ik de hondenpoep heb opgeruimd ook in deze otto heb laten vallen. Hierop volgde een sanctie in de vorm van het niet legen van een met louter groenafval uitpuilende otto, behoudens het kleine, blauwe, plastic zakje.
Aanvankelijk begon ik het gesprek heel redelijk en probeerde de man duidelijk te maken dat ik met het zakje de poep oppak, daarna de poep in de groene otto deponeer en daarna het zakje netjes in de grijze otto. Dit is per ongeluk misgegaan deze keer, ja. Het Spijt Me! Sorry! De meneer aan de andere kant van lijn, getraind in moeilijke telefoongesprekken, blijft ook de kalmheid zelfde en zo keuvelen we nog een paar minuten gezellig over het onderwerp hondenstront. De sfeer wordt echter grimmiger zodra de meneer mij tussen neus en lippen door vertelt dat de hondenpoep eigenlijk ook wel in de grijze container mag. Vooral het plastic zakje in de groene container, dat levert onoverkomelijke problemen op en moet bij geconstateerd overtreden gestraft worden.
Ik vraag hem, al redelijk opstandig, of hij misschien weet waar ik nu met mijn “groene” afval naar toe moet. Nee, hij heeft geen idee maar optimistisch als hij blijft antwoordt hij dat over 2 weken de otto alsnog aangeboden mag worden: zonder het bewuste plastic zakje, overigens. Op dat moment kan ik het antwoord niet als bevredigend ervaren en wat volgt is een hysterische gil-, schreeuw- en vloekpartij van mijn kant met als doel: het alsnog legen van mijn groene container. Weinig kans. Ik dreig met het omgooien van de container, midden op straat. Alles komt blijkbaar toch uiteindelijk op een hoop terecht?! Of hij zich een voorstelling kan maken van de hoeveelheid hondenpoep welke zich over straat zal verspreiden? Hoe mijn handen eruit zullen zien na doorwrijven van deze massa? En dat alles om … een PLASTIC ZAKJE, per abuis beland tussen het groenafval.
Nou, nou, mevrouw, sust de nog altijd correcte, maar een proestlach-onderdrukkende meneer, u moet wel rédelijk blijven. Ach man, zak in de stront!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten