En ze kwam er. Uiteraard. Woody, een schatje van een paar weken oud. Later leerde ik mijn huidige man kennen en met mij “kreeg” hij haar erbij. Mijn man, een vrij robuust type, kon moeilijk overweg met zijn gevoelens voor een klein, wit dameshondje. Een haat-liefde relatie tussen hem en de hond was een feit. En wat doet een man dan: alternatief bieden. Compenseren. Balans in de situatie creëren. Er moest een grote, échte hond komen. Een indrukwekkende Berner-Sennen.
En ze kwam er. Uiteraard. Dit was een hond zoals een hond hoort te zijn, groot, robuust en indrukwekkend. Hiermee kon je voor de dag komen. De liefde voor dit ras was geboren. We hadden al twee dames maar hoe geweldig zou het zijn als er een reu bij zou komen? Een echte stoere vent? En zo kwam er nog een derde échte hond bij. De bedoelde imposante reu. En of je je hiermee op straat kon vertonen.
Zo ook op die eerste kerstdag op bezoek bij mijn ouders. Een teef loops, reu meer dan opgewonden. Maar, mijn ouders, dierenvrienden als ze zijn, vonden het geen probleem als de honden mee zouden komen, die bewuste dag. Dus gezellig met z’n allen: man, ik en drie honden op weg richting ouderlijk huis. Nog ontwetend van het feit dat we een kwartier later dezelfde weg zouden afleggen maar dan in tegengestelde richting. Mijn ouders wachtten ons verwachtingsvol en handenwrijvend op, dit zou een gezellige dag worden. Wat kan er misgaan? Nou … eigenlijk van alles. Leuk, van die onverwachte gebeurtenissen! De reu komt daar de woonkamer binnen gestormd. Ziet de zorgvuldig opgetuigde kerstboom en herkent hierin een uitermate geschikt object om zijn blaas tegen te legen. Iedereen geheel in shock. Daar gaat de kerstgedachte. Vrede op aard. Met die boodschap konden we op dat moment niet veel. Om de kerstgedachte geheel de kop in te drukken werd ook nog eens de boom omver gelopen. De kerstballen, weinig in originele staat, lagen en hingen overal, behalve in de kerstboom. Met een blik die verder geen uitleg behoefde, en waarvan je weet dat wanneer je er tegenin gaat je een soort van eigen doodvonnis tekent, wordt de hond weer aangelijnd en gaan we weer op weg. Naar huis. Gezellig.
Ook gingen we wel met alle honden tegelijk wandelen. Ergens in de verte stopt een auto, een deur gaat open en voor we het in de gaten hebben zit onze hond, de reu, op de achterbank van deze auto, geheel op zijn gemak. Zelden mensen zo verbijsterd zien kijken.
Deze honden zijn er ondertussen helaas niet meer. Maar honden staan redelijk centraal in mijn leven. Zo komt laatst ter sprake van welk ras een eventueel volgende hond zal moeten zijn. Oppert mijn man dus het volgende: zo’n Woody-hondje, die vond hij eigenlijk toch wel het leukst.
Nwaaahh … mannen …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten