Mijn man en ik hadden van het weekend in een lacherige sfeer een gesprek over het feit dat wij elkaar dit jaar al 15 jaar kennen. 15 jaar. Da’s best lang! 15 jaar met ups maar ook downs. Een soort pruttelende, soms haperende motor die het uiteindelijk, na behulp van de juiste startkabels, altijd weer doet. Het gesprek eindigde, verhelderend en nog steeds lachend verwijten heen-en-weerslingerend. Wél kwamen we tot de ontdekking dat er toch íets moet zijn wat ons telkens weer bindt. We kunnen, ondanks de pruttelende toestanden, toch ook zeker niet zonder elkaar.
Het begint allemaal met tropische vlinders in de buik die in de loop der tijd soms ongemerkt veranderen in verweerde bakstenen in de maag, metaforisch gezien. Ik zei dit zo in die trant tegen mijn man en hij herkende dit gevoel wel enigszins: we zitten qua gevoel op één lijn, zeg maar. Houden van wordt gewend en gehecht raken aan. Soms met ernstige twijfels.
Maar wat is dan toch het geheim van een goed huwelijk of van het huwelijk an sich? Volgens mij kan niemand mij daar echt een simpel, eenduidend antwoord op geven. Wel de standaard dingen natuurlijk. Van lief en leed met elkaar delen. Elkaar goed begrijpen. Klopt wel. Mijn man snapt volledig dat ik hem af en toe een echte draak vind en ook ik begrijp dat hij mij andersom regelmatig een heks van een vrouw vindt. Inclusief bezemsteel. En dus het met elkaar op 1 lijn zitten: vaak wensen we elkaar op exact hetzelfde moment naar een andere planeet. Tevens moet er ook een bepaalde chemie zijn. Dit klopt zeker, ik denk alleen dat wij dan af en toe de verkeerde ingrediënten met elkaar mengen en mixen, want knállen dat het soms doet …! Ook het feit dat wij complete tegenpolen zijn, schijnt in ons voordeel te werken. Grappig, want wat hij wil, wil ik juist niet. Wat ik leuk vind, verafschuwt hij.
Als je gaat trouwen weet je al dat je iets te wachten staat dat nooit echt stabiel kan zijn. Waarom heet het anders het huwelijksbootje? Geeft dit de schommelingen, de stormachtige golven al aan? Er alles aan doen om maar niet te zinken of om te slaan? En wat te doen als het roer omslaat? Ik heb daar nooit zo aan gedacht in die context, maar bootje is in combinatie met het huwelijk zeker een vreemde woordkeuze. Samen dobberen op de woelige baren, dat begrijp ik dan weer wel. En: bij prachtig en windstil weer is het aangenaam verpozen.
Zo keken wij dit weekend naar het programma “De Hondenfluisteraar” van Cesar Milan. Onze levende “burrito”. Het probleem in dit programma ging over een man die veel van zijn vrouw houdt, maar als de dood is voor haar agressieve en bijtende chihuahua van 10 centimeter en 500 gram. Cesar adviseert het volgende om het ongewenste gedrag van de mini-pitbull aan te pakken: negeren, geen aanrakingen en vooral geen oogcontact.
De man slaakt een zucht van verlichting, dit wordt een makkie voor hem. Immers: op deze manier houdt hij zijn huwelijk al 30 jaar in stand!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten