Wat eten we vandaag?

“Mam? Wat eten we vanavond?” Een standaard vraag rond 17:00 uur op de klok. “Bami!”, antwoord ik enthousiast in de overtuiging  dat dit het antwoord was wat mijn zoon verwacht. “Lus-‘k-nie … “. Pardon? “Weet je wel hoe bami smaakt dan?” vraag ik hem met een kalmte welke mij zelf verbaasd. “Is dat met broek-poep erbij?” De schat, hij is pas 4,5 en heeft soms nog enige moeite met de uitspraak van bepaalde woorden. “Ik denk dat je kroepoek bedoelt?” “Ja! Lekker! Poep-Broek! Mag ik vast een stukje?” Interessant. Weet niet hoe het komt, maar mijn verlangen naar een avondmaaltijd wordt plots wreed verstoord door een weeïg gevoel in mijn maag. Negatief gedrag negeren, dus een stukje poep-broek wordt niets nu. Wat is dat toch met dat eten. Elke avond de vraag op een verwachtingsvolle toon wat de pot schaft en ook elke avond weer die teleurstelling en afkeer ervan. Aten we laatst broccoli, wat hij als zeer kleine man toch erg graag at, zegt hij stellig: “ik lust geen bomen! Kijk, ik heb gewoon een boom op m’n bord liggen!” Na enig streng toespreken en een preek geven over dat er ook kindjes in de wereld zijn die helemaal geen eten hebben, besluit hij ook mijn gedrag negatief te vinden en mij dus te negeren. 

Op TV lijkt het allemaal zo makkelijk, vrolijk lachende kindjes die huppelend aanschuiven aan tafel. Oh, moeder, wat een héérlijke maaltijd zet u ons voor! ”U wilt toch ook dat uw kindje voldoende groente en fruit binnenkrijgt?” JA! Maar hoe dan?! Leg uit?! Het kindje dat daar die heerlijke vitaminerijke en voedzame maaltijd voorgeschoteld krijgt, moet of een week niets gegeten hebben,  of een animatie zijn of van een andere planeet komen. Zeldzaam. 

“Mama! Wat is dát?!” Alleen al de gezichtsuitdrukking van mijn zoon bezorgt mij rode vlekken in de nek. “Schat, dat zijn kikker-patatjes”. Origineel hè? Mijn woordspeling om sperziebonen zo smakelijk mogelijk te omschrijven. Nee, de smaakpapillen van mijn zoon en mijn kookkunsten zitten nog niet op een lijn. Ook moet alles worden opgeleukt en enigszins smaakvol worden gemaakt door middel van appelmoes en saus, beter bekend als mayonaise. Kan nooit goed zijn. Eet dat kindje op TV er ook niet bij. En appelmoes behoort alleen qua omschrijving tot de groep fruit en daar houdt volgens mij elke overeenkomst met de appel mee op. Laten we over de mayonaise maar helemaal ophouden, ja, eieren zitten er in. Ook gezond toch.

Toch blijf ik de hoop houden dat het eens goed gaat komen. Dat het enthousiasme voor de maaltijd er ook is als het niet in een gefrituurde staat verkeerd. Tot die tijd moet ik het doen met een blij gezicht van een stukje poep-broek, ongefrituurd …

© Laura van Straaten - Oversteegen