Bam! De klap is gigantisch! Met volle vaart rijdt er een auto vanuit de rijbaan voor rechtdoor in het zijpaneel van de auto van mijn man. En ik sta er, als in een film, op nog geen 5 meter afstand als verdoofd naar te kijken. Mijn man wil vanaf een parkeerplaats de weg op draaien en ziet deze auto totaal over het hoofd.
Het is 15 april 1997. De dag dat wij de sleutel kregen van ons nieuwe huis. Een fijne hoekwoning aan een drukke, doorgaande weg in onze woonplaats. Ons droomhuis. Van een flat naar een echte eengezinswoning. In de flat was het prettig wonen, maar heb je de keus, dan was dit toch écht beter. Een ruime tuin voor en achter en zelfs een garage.
De aanrijding bracht ons snel in contact met onze nieuwe buren. Bijkans de hele straat was uitgelopen om de plek des onheils in eigen persoon te aanschouwen. Het was een chaos van jewelste. Mijn man zat door de klap aan de bijrijderskant en de dames welke probeerden de, overigens nieuwe, auto van mijn man te spiesen waren dermate aangedaan en gewond dat zij in het ziekenhuis onderzocht en zelfs opgenomen moesten worden. Beide auto’s total-loss, die van ons met slechts 600 kilometer op de teller en enkele dagen daarvoor nog voorzien van vers geplakte belettering.
En dit was nog maar het begin van de ellende welke ons daar te wachten stond. Na kennismaking met de buren, werd ons al snel duidelijk dat geen enkele bewoner van de betreffende woning geluk had gehad in zijn leven. Woorden met als waarschuwing “spookhuis” echoden nog dagenlang in mijn hoofd. Lekker vooruitzicht! En wij hadden nog maar nét de sleutel en mochten nu al genieten van een voorproefje.
En ze hadden gelijk. De buren. Ook wij werden daarna verder niet gespaard. Gelukkig niet in de mate waarin voorgaande bewoners mee te maken hadden (deze kunnen het namelijk niet zelf navertellen …) maar wel behoorlijk. Financiële catastrofes, zakelijk gezien, daar waar voorheen de zaken opperbest gingen. Daarna gevolgd door serieuze relatieproblemen waar voorheen alles redelijk koek en ei was. Nee, geluk hebben we niet gehad. Daar op die plek.
We besloten de woning te verkopen. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Anderhalf jaar hebben we op een koper moeten wachten. Uiteindelijk blijkt toch maar weer dat de daadwerkelijke koper ergens rondloopt, want verkocht hebben we de woning. Na veel ellende van eerst huren en dan kopen, toch niet kopen, wel kunnen kopen maar niet doen en ga zo maar door.
En u raadt het wellicht al? Ook deze mensen hebben hier hun geluk niet gevonden. Reeds voor de zoveelste keer staat de woning te koop. Deze bewoners hebben er ook maar een paar jaar gewoond. Wat ze precies hebben meegemaakt? Waar zal ik beginnen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten