Ik sta te strijken als de telefoon gaat. Ik loop naar het toestel en bekijk het bellende nummer: een anonieme beller, nummer onbekend geeft de telefoon aan. Hè, dit betekent veelal een marktonderzoek of ik heb weer iets gewonnen en als ik ergens geen zin aan heb op dit moment is het dat wel.
Mijn nieuwsgierigheid en plichtsbesef (het kan tenslotte ook een zakelijke klant zijn) winnen het van mijn afkeer. Het geroezemoes, dat ik direct op de achtergrond hoor, bevestigd mijn voorgevoel. “Spreek ik met mevrouw … ?” Een vriendelijke, maar direct over-enthousiaste medewerker van het betreffende marketingbureau meldt zich. “Spreekt u mee”, antwoord ik met een desinteresse welke van mijn stemgeluid af moet druipen. “Bel ik u gelegen?” … NEE!!... “Het komt mij op het moment niet goed uit, nee.” “Stoor ik u?” … JA!!... “Eigenlijk wel.” “Kan ik u anders op een later tijdstip terugbellen?” “Ik weet niet of u dit kunt maar u mag het allicht proberen. Het is u deze keer ook gelukt tenslotte.” “Schikt morgen u?” “Ja hoor, prima.” “Hoe laat komt het u dan het beste uit?” “Meneer! Ik vertel u zojuist dat u mij stoort en dat ik geen tijd voor u heb momenteel. Wilt u gewoon een andere keer terugbellen? Ja? Bedankt!” “Ok, mevrouw, excuses voor de onderbreking. Ik zal het een andere keer nogmaals proberen. Ik wens u verder een prettige dag en bedankt voor uw tijd. Tot ziens. Daag.”
Had ik nu maar niet opgenomen want mijn humeur zakt direct in tot een ongekende laagte niveau van dergelijke gesprekken. Die jongens moeten ook hun geld verdienen, dat weet ik wel. Maar waarom op deze manier? Ik wordt er niet goed van. Bah. Ik weet niet eens waarvoor de beste man belde, maar het interesseert me op voorhand al niet. Wat kan er nu zo interessant voor mij zijn, dat ik mijn strijkwerk (wat al een week uitkeek naar mijn reddende hand!) tijdelijk moet onderbreken?
Nu weet ik wel dat er allerlei trucjes zijn om dergelijke gesprekken te ontwijken. Gewoon de anonieme bellers niet opnemen, dat is uiteraard de simpelste. Maar het zijn echte pitbulls, die jongens. Ze bijten zich er in vast, net zolang tot ze beet hebben. Om het half uur proberen ze het nog een keer. Ik heb ook eens een tip gehoord die ik eigenlijk wel grappig vond en nog een keer in praktijk ga brengen. Je wordt dus gebeld en er wordt gevraagd of die en die thuis is. De persoon waar ze naar vragen ben je dus zelf, maar je zegt gewoon dat die wel thuis is maar dat je hem (of haar) even moet roepen. Je legt de hoorn c.q. het apparaat terzijde en gaat lekker een bakkie doen. HAHA! En die jongens maar wachten. Wat zullen ze balen. Ze krijgen namelijk, zo heb ik eens gehoord, per gesprek betaald. En dit gesprek duurt héél lang. Dus er wordt weinig verdiend die dag. Lachen.
Ze bellen gewoon vanuit een speciale telefooncentrale met heel veel uitgaande lijnen. Hierdoor komt het gesprek binnen als “anoniem”. Is geen doen voor de KPN om aan elk toestel een nummer te hangen waardoor de beller met een nummer getoond wordt. Ze zijn in het verleden vast eens gebeld voor een geweldige aanbieding van zo’n centrale. Anoniem. Uiteraard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten