Thuisblijfmoeder

Ik ben een thuisblijf-moeder. Ik bedoel: ik ben een niet-buitenshuis-werkende-moeder. Bewuste keuze overigens. Altijd al gedacht dat als ik ooit kinderen zou krijgen, dat het thuisblijven van de moeder, ik dus, de meest stabiele basis biedt voor het kindje. Maar, toen het eenmaal zover was en er daadwerkelijk een kindje op komst was, dan moet je spijkers met koppen slaan. En dat is nog niet zo simpel. Je hebt toch een bepaald inkomen waarnaar je gewend bent te leven. Dit valt weg. Sociale contacten, die vallen ook weg. Dus tegen alle verwachting en principes in, toch maar parttime blijven werken. Opvang voor de kleine regelen in de vorm van een crèche, papa en opa en oma. Ik heb dit een jaartje volgehouden. Toen was ik het zat, spuugzat. Een ander die mijn kind opvoedt, dat kan niet de bedoeling zijn. Dus baan opgezegd, en voor het eerst zat ik als Koos Werkeloos in huis. Met de zorg voor mijn kindje, ook een dagtaak maar toch anders. De eerste maanden verkeer je in een soort van vakantiestemming. Daarna komt de vertwijfeling. De vakantieroes is voorbij, de sleur slaat toe. Zit je dan, je hoeft niets, je kan ook eigenlijk niets want je hebt een mannetje om je heen lopen die voortdurend aandacht vraagt en geëntertaind dient te worden. De stofzuiger wordt je beste vriend en dagelijkse gesprekspartner en onderschat ook het luisterend oor van de wasmachine niet. Je vocabulaire stompt af tot Teletubbie niveau. Heel vreemd om te ervaren dat als je hersenen niet uitgenodigd worden om dienst te doen deze blijkbaar ook een soort ruststand aannemen.

Nu zijn we een aantal jaartjes verder en gaat mijn kleine mannetje naar school. Tijd voor jezelf wordt zeeën van tijd voor jezelf. Half negen begint de school dus vroeg uit de veren en de taxi starten. Niks meer entertainen en zie maar hoe je de dag doorkomt. Nu heb ik qua huishouding genoeg om handen en rij ik 8x per dag op en neer tussen school en thuis. 

Vervelen doe ik mij dus eigenlijk niet. Het is meer het gevoel van nutteloosheid dat mij elke dag meer opbreekt. Ik doe dienst als taxichauffeur en interieurverzorgster maar daar houdt het dan ook wel bij op. Had ik dit vroeger gewild, dan was ik wel naar de huishoudschool gegaan en had ik mij niet uitgebreider hoeven laten opleiden.

Soms vraag ik mij af: hoe ging dat vroeger dan? Toen werd er gewoon van vrouwen verwacht die stap terug te nemen in de maatschappij om zorg te dragen voor de kindjes. Zwanger? Ontslag! Te gek voor woorden eigenlijk maar aan de andere kant: het was gewoon zo. Hoorde je toen ook zoveel over ontspoorde jongeren? Volgens mij niet. Is er dan een verband? Misschien wel. 

Het is niet alleen normaal geworden om te gaan werken als moeder, je moet blijkbaar wel. De kinderen (en ouders) worden steeds veeleisender op materieel gebied. Een Nintendo, een WII, een Playstation, paar keer per jaar op vakantie, grote auto. Dit is normaliter van één inkomen niet op te brengen dus wordt je bijna gedwongen tot twee inkomens om ook dit niveau te kunnen halen. Absurd. 

Gingen wij vroeger op vakantie naar Oostenrijk met een handmatige airco (gewoon het raampje open) en een bezweet Donald Duckje op schoot, tegenwoordig klagen de kinderen als het ritje naar school niet aangenamer wordt gemaakt door een aanwezige Climat Control in de auto. Ook is het papier vervangen door beeldmateriaal door middel van een heuse DVD-speler in de auto. 

Tot op heden ben ik toch blij de constante factor op het schoolplein te zijn. Andere klasgenootjes worden heen en weer geslingerd tussen BSO, opa’s en oma’s of vreemde mama’s, mijn zoon gaat elke keer gewoon lekker met mij mee naar huis, ook tussen de middag. Zo had ik het vroeger en zo zal ik het nu ook gaan doen. Ik twijfel dan ook steeds of mijn drang tot het verrichten van “arbeid buitenshuis” wordt veroorzaakt door de standaard van de maatschappij of door mijzelf.