Nieuwe missie

Het begon met een oproep welke ik had gelezen. Zou dit dan eindelijk hetgeen zijn waar ik al bijna 37 jaar naar op zoek ben? Zoekend, proberend, aftastend, afwachtend, verwachtend, negerend, afwijzend, zo ben ik in elk geval de afgelopen jaren doorgekomen. Altijd net niet doen wat ik  daadwerkelijk  wil doen. Of verwacht had, of wat van mij verwacht werd. 

Tot die oproep dus. Een schrijverswedstrijd. Ik lees er eerst gewoon overheen. Dan opeens blader ik terug, ik zoek het artikel weer op. Nee, toch niet. Zal wel niks voor mij zijn. Of toch … ? Weet je wat, ik leg het blaadje terzijde om er eens een nachtje over te slapen. De volgende dag, inderdaad, ik lees het nog een keer en pak de computer. De woorden komen als vanzelf en met toch enig gemak heb ik een heus  verhaal geschreven. Ik ben voor het moment best tevreden met het resultaat, maar sluit af met het idee het verhaal later verder af te maken, er nóg een nachtje over te slapen. Later betekent in dit geval, 5 minuten later. Best leuk, dat schrijven. Het kan mijn gedachten niet loslaten en plots zit ik vol inspiratie! 

Ik herinner mij opeens dat mij al vaker is gezegd dat ik goed kan schrijven. Vroeger zelfs als kleine meid al een paar keer een opstelwedstrijd gewonnen! Later waren dit vooral zakelijke artikelen, opgestelde brieven. Maar dit is veel leuker, dit gaat over mijzelf. Wat ik vind, wat ik meemaak en heb meegemaakt. Niets in opdracht van een ander, nee, over MIJ. Mijn hele leven flitst in gedachten als een soort lang verhaal voorbij. Best veel meegemaakt, vooral de laatste pak weg vijftien jaar. Leuke, maar ook zeker minder leuke dingen. 

Elke dag pas ik het betreffende verhaal iets aan, zinnen weglaten, woorden veranderen en toevoegen. En dan, eindelijk, is het af. En nu? Ik kan het zelf wel aardig vinden, maar wat vind een ander? Mijn man is het eerste slachtoffer. Tussen neus en lippen door vraag ik hem nonchalant eens dit verhaaltje te lezen. Muisstil leest hij het verhaal, even onderbroken door een bulderend gelach wat mij eigenlijk al van mijn stoel doet vallen. Als hij het uit heeft, kijkt hij mij aan en zegt de legendarische woorden: dit is goed, dit is volgens mij echt heel goed … Ik word er rood van en twijfel tussen droom en werkelijkheid en besluit voor het moment dat het dit eerste moet zijn. De volgende dag waag ik nog een poging: mijn ouders. Weer op nonchalante wijze: ach, lees dit ’s en kijk ’s of het toevallig wat is. Daar waar eerst ik zowat van mijn stoel viel, volgen mijn ouders dit voorbeeld in rap tempo. Dit is geweldig, meid, je hebt talent! Goh … Het rood op mijn wangen kleurt naar paars en denk dat ik misschien toch mee moet gaan doen aan de wedstrijd. Er is nog een laatste slachtoffer: mijn broer. Ook hij reageert met een ongekend enthousiasme en de kogel gaat door de kerk. Insturen dat verhaal! Met de kick van het enthousiasme van mijn eerste fans, schrijf ik, alsof het niets is, nog 3 andere verhalen. Ook hierop krijg ik diezelfde reacties … geweldig! Ik merk dat ik dit leuk vind, dus de verhalen worden ingestuurd. 

Nee, gewonnen heb ik niet. Wel ben ik er achter gekomen dat dit misschien is wat ik moet gaan doen? Althans, proberen. Laat ik beginnen met een weblog. Spannend! Waar een oproepje al niet tot kan leiden!